Page 1701 - JUNIO 2024

como aquel camiño sen fin, que os atardeceres son menos belos cando non os
6
contemplamos xuntos

Porque a túa presenza fai que todo brille e toda pareza mellor pero hoxe aquí
sentado fronte ao meu computador só quero dicirche o especial que es e seguirás

sendo para min.

Sinxelamente ti

Cantas veces comezo a escribirche... quero dicirche tanto, e ti en espera de
palabras observas pensativa como a choiva molla o camiño.

Desde a túa xanela viches a mesma lúa, entre luceiros pasa como unha noiva

namorada despois duns bicos e unha rosa.

A mesma lúa ilumina o meu ceo, os mesmos luceiros como gardiáns fieis de "A

Dama da Noite" venme cruzar a ponte como a iso do dez, cando pensando en ti
regreso a casa, lugar onde só hai silencio, silencio que deixo de escoitar cando

digo o teu nome.

Fáloche, aínda que pareza unha tolemia, fáloche mentres ti sorrís desde a mesita

de noite onde puxen cun lindo marco a foto que me deches antes de partir, reflexo
tan fermoso dos teus ollos que me miran cando abro os meus á luz dun novo día.

- "Non desesperes" - dígome.

Ti, amor meu estás á distancia duns soles e unhas tardes vestidas de inverno.

Pronto non serei para ti recordos, nin unha voz alén do teléfono. Pronto o sei,
seremos siluetas xogando nas ondas, como raparigos que non pensan que hai
outonos que virán, nin aves que emigran.

Estaremos si como antes, lendo eu os teus versos, lendo ti os meus versos, non
separados por moitos quilómetros dun mar que trae consigo momentos vividos

do onte, como aquela vez que fronte á súa inmensidade mirábasme, mentres eu
ditoso de estar así como en éxtase ante a presenza dun soño que se cumpre,

buscaba na miña alma frases que puidesen expresar que es ti quen o meu corazón
chama, ti a quen desexaba nas noites longas cando o frío acompañaba o meu
espazo, ti con sorriso doce e mirada serena.