Page 1117 - JULIO

Gústame amarche desta maneira 3

O meu gran amor, amor meu: Non se cando deixamos de ser dous para

unirnos nun só, non se cando empezou a miña vida a ser «nosa vida»,
como nos fomos fundindo o un co outro ata formar un só ser… «ti e

eu» agora é «nós».

E gústame sentir isto tan marabilloso, é algo que vai deixando rosas no
camiño, aínda que tamén vai deixando espiñas, dor que nos causa a

distancia.
Ti, es o meu amor, o meu gran amor, ese que me fai pensar que nada pode

ser tan malo se estamos xuntos, ese que toma a miña man e camiña xunto
a min… non para sentirse importante, senón para levarme ao seu lado

como o seu amor, o seu único e anhelado amor…

Estraño a túa voz, es a miña alegría, esa faísca que tanta falta me fai…

canto te afastas, aínda que mo dis, eu estráñoche.
Sempre é así porque un día que non sei de ti a miña vida apágase e síntome

en total desamparo.

Necesito as túas palabras, os teus bicos, esas «boas noites cari» e os teus

«bos días cari…», necesítoos o meu amor.

Non lembro o meu amor, cando foi que deixei de ser «eu» para ser «nós»
para as nosas vidas e plans…

Es o mellor, o máis valioso da miña vida e atópoche sempre nos meus
soños, síntoche e ata che podo respirar.

Xa non sabería vivir sen o teu amor, sen as túas risas, as túas tolemias, todo
me pode faltar amor… menos ti, porque xa estás metido na miña vida, no

meu corazón e nos meus ósos…

Gústame amarche desta maneira pouco racional, gústame saber que sen

min ti tamén te sentes abandonado.

O amor é así, non hai explicacións, só se ciela, só se din palabras ridículas

e sen sentido.