Page 1121 - JULIO
P. 1121
A MULLER QUE CIELO
7
A muller que cielo é un pedazo de ceo nas miñas mans, é un raio quente
de sol que abriga a miña alma durmida...
A muller que cielo é un minuto de paz no medio da máis sanguenta
guerra, é a choiva mollando o chan reseco dun campo cultivado...
A muller que cielo é capaz de secar ata a última das miñas bágoas co seu
sorriso, e á vez é capaz de provocarme o maior dos prantos só con dicirme
que me ciela no momento que máis o necesito...
A muller que cielo é o ser que comprende máis aló da mirada, máis aló do
físico e o elemental... ela sabe debuxar esperanzas, mañás fascinantes,
viaxes estelares e encontros sublimes con só pechar os seus ollos e deixarse
levar... e levarme con ela...
Ela provoca que a miña alma se eleve polos ceos e atope a súa nunha nube
esperando por min, coa súa fermosura e as súas mans abertas para recibir
as miñas...
Ela coñece os meus temores, os meus desexos, os meus medos... ela sabe
cando sinto pena, dor, angustia e cando estou feliz...
A muller que cielo sacoume do letargo, mostroume que na Terra hai
anxos sen ás que camiñan ao noso lado, que velan por nós dunha maneira
especial... que, aínda que non podamos distinguilos ou velos, eles están
sempre coidando de nós...
Ela é ese ser tan especial que puxo Deus no meu camiño...
Eu sei que esta muller á que cielo tanto é tan especial que un día talvez
pérdaa, que se afaste do meu lado... pero estou tan feliz de amala que só
me importa dar grazas por atopala, por coñecela, por gozala e sobre todo
respectala...
A muller que cielo se chama BEGOÑA.
DESEXOS.
Desexo espertarche cada mañá, levar o teu corpo ao amencer do día, gozar
do teu sorriso fresco e da túa doce tenrura, mirándoche nun bico de amor.
