Page 1298 - JULIO

NA INMENSIDADE DOS meus SOÑOS 3

Pérdesche na inmensidade dos meus soños, amor, con esas ilusións que

enchen de xúbilo o meu corazón.
A miña alma chora feliz porque ámoche, necesítoche.

Ás veces non se explicarche canto che cielo, pero sei que ti me entendes,
porque hai tantas cousas que nos unen, sobre todo, este amor que ambos

sentimos.

Sinto que che cielo desde dentro, coa inmensidade do vento e a forza dos

mares.

E é que che levo dentro dos meus ósos, dentro dos meus pensamentos.

Míroche e os teus ollos danme a esperanza.
A túa boca, o teu alento, non me dá a vida, danme algo máis que iso, e é

que levo tanto tempo tratando de describir dunha forma exacta iso que me
dás… que me volve tolo, éncheme de fugacidade, de tenrura, de ganas, de
suspiros, pero non podo describir o que me dás, o que me fas sentir… un

sorriso, a túa voz, as túas mans, esa forma de camiñar, non hai nada, non
hai aire, non hai luz, non hai dor, só estás ti, os meus ollos e ti, a miña voz
que grita que che cielo, que sería capaz de entregarche a miña vida, que che

dedico cada día estas palabras de poeta tolo… quero morrer de ti, amor,
amor de ti, quero, quero… se puidese dicirche o que quero de ti… o que

quero é darche de min este corazón tolo, que tolo o traes… non sei, porque
me deixas sen palabras, róubasme a imaxinación, lévasche esa parte de
min, e é que cambiei tanto, xa non son o mesmo… é certo que cambiamos?
E é verdade, xa non son o mesmo, pero en esencia son a mesma sorriso, os

mesmos sentimentos.
Son os mesmos ollos, as mesmas mans… e a alma, con moitas cicatrices,
pero chegaches, amor, chegaches para amarme, para que nunca déixeche…

Canto esperara por ti? A vida non me alcanza para darche unha idea da
falta que me facías, pero chegaches no momento perfecto, e desde ese

segundo, a miña vida comezou a correr, e non para, e de súpeto axítala, de

súpeto as matas e revívela, amor.