Page 1293 - JULIO

Despois de ver tantas lúas e estacións pasar en soidade, vólvome a 12
reencontrar con este ceo infinito de fermosas estrelas, creando ante os

meus ollos unha fermosa paisaxe para volver comezar coas miñas letras,

esas que nacen deste corazón namorado.
A miña pluma xa se atopaba triste e melancólica con tantas distancias e

longas noites que non querían terminar.
Pero o teu amor, aquel que levo aquí no meu corazón, é moito máis
poderoso polo que se volveron presentes todas as palabras que teño que

dicirche, porque nos pode faltar todo menos o amor que temos o un ao
outro.

Cando sinto a túa ausencia é como unha pena que leva a miña alma, volvo

cara atrás ás nosas cartas e postais, esas que sempre están na miña

computadora e vólvome a empapar con cada letra túa e miña.
Facendo isto o meu corazón volve saltar de alegría ao lembrar o moito que

che cielo, canto me cielas… especialmente ao pensar que un día non moi
afastado, estaremos xuntos, realizando todos os nosos soños, os mesmos
que ás veces parecen afastados, mais non é así, é amor de sempre e para

sempre, é amor eterno.

E volvo ao meu recuncho de amor, ese lugar desde o que logro escribirche

cartas que saen do meu corazón.

O amor agarimo meu ten unha forza inexplicable, quizais aínda sexa un
misterio para a mente humana, pero o amor crea marabillas en nós cando

se nos manifesta.

– Que belo é amarche así!

– O noso amor é especial, e quixese facelo renacer todos os días para que

de froitos no teu corazón e no meu, porque do mesmo xeito que ti, eu xa
non me imaxino unha vida sen ti (e non podería estar sen saberche ao meu
lado).

Por iso amor meu, loito e non desfallezco.

Quizais para os demais o noso pareza unha bobada, un soño que nunca se
realizará, pero nós non dependemos do que os demais digan ou deixen de

dicir: simplemente dependemos de nós mesmos… e de ninguén máis.