Page 1325 - JULIO

Amor meu, que me has dado que aínda na distancia non podo 16

deixar de amarche? Vives en min cal se foses un nardo de rosa
anxelical, que se pousou neste corazón que latexa por ti.

Sinto aquí toda a túa esencia, que vibra neste catro paredes nas

que me atopo e imaxínoche parado na porta dicíndome canto me
cielas, bágoas que caen ao saberche tan lonxe e moi ao meu pesar

son só soños, que espero algún día fáganse realidade.

Que me has dado que en cada partícula da miña ser vives?

Craváchesche como espiña de roseira, se me doe máis non quero
sacarche de min, xa que es o veleno que corre desde a miña cabeza

ata os meus pés, sendo o antídoto o amor que levas por dentro.

Que me deches neste tempo para non desfallecer polo teu amor?
Que nun día como hoxe, moi só síntome, pero ao pensarche

avívanseme as forzas de seguir adiante, de saber que nalgún
lugar do mundo existes o teu amándome.

Se puidese voar iría na túa procura, pero se que rompemos a
distancia co noso amor e soños, traspasamos ese infinito coas

caricias e os bicos que nos damos na imaxinación.

Só son un home namorado, si, namorado do teu ser, que agora
non pode vivir sen ti, fixéchesche tan indispensable na miña vida,

que só vivo e respiro grazas ao teu amor, se me chegases a faltar,
morrerei lentamente e cando os meus ollos péchense ese día

morrerei felizmente amándoche.

Que me deches? Déchesme o teu agarimo, o teu amor, a túa persoa

e o máis importante: déchesme a oportunidade de volver vivir,
sentir e amar como xamais amara.

Es e serás o amor da miña vida, aínda que te atopes moi lonxe de
min.

Ámoche vida miña, grazas, moitas grazas por permitirme o
amarche día a día, noite a noite. Adóroche vida miña…

Ámoche tanto…