Page 1935 - JULIO

Estráñoche… Pasamos por tempos moi difíciles, moi duros, pero a 14
fortaleza do amor entre dúas persoas é a única diferenza entre tanto

pesimismo.

Si a miña vida, só os pesimistas, aqueles de ánimos baixos non son
capaces de remar contra corrente, de levantarse ante tantas caídas, de

seguir amando cando a maioría pensa que xa nada queda dun sentir tan
belo entre dous corazóns.

Son tantas cosas ceo meu, tantas palabras, tantos xestos, tantos bicos

que por agora están clausurados que os gardo celosamente para aquel
momento cando ao fin, despois de tantas noites de pena, de silencio, de
disimulado pranto, espero darchas con todo afán, coa forza que só o

corazón coñece.

Anhelo abrazarche, bicarche, dicirche cousas no teu rostro feliz e riseiro.

Expresarche as voces dun corazón que sempre che amou, que che ciela e

que che seguirá amando ata non ver cumprida a promesa que un día ambos
nos fixemos.

Pero por agora réstame ser forte, quédanos ser pacientes, perseverantes e

esperar que o tempo faga o seu para ao fin estar xuntos.

Ti es o meu anxo, a miña bendición, e a miña boa sorte, o meu amor de

todos os meses, de todo o meu tempo. Todos os días estou contigo, porque
todos os días pénsoche, porque todos os días estráñoche, todos os días
faime ilusión este amor belo que nos atopou sós e uniunos.

Os meus máis belos pensamentos do día voan dalgunha forma cara a ti,
para que os gardes no teu corazón. O máis esencial, o máis importante
deste amor que inspiraches, envíocho ata onde estás porque perténceche.

Es o meu amor único, o meu amor belo, a sorpresa máis agradable e
fermosa que chegou á miña vida.

Es o máis importante, chegas á miña vida no momento perfecto, só

existimos ti, eu e ese milagre tan marabilloso que nos uniu, non se se
agradecerllo ao Amor, á Poesía, a Deus, ou ao tres por igual, porque me
permitiron coñecer a persoa marabillosa, a ti quen estraño intensamente.

Quéroche xunto a min para dicirche continuamente o moito que che cielo,
adóroche e admiro.