Page 1937 - JULIO
P. 1937

Só o teu… só a ti o meu amor de todos os meus tempos, o que cada mes                        16
                  inspira as miñas letras e dá vida á miña vida e a estas cartas que facemos

                  con tanto agarimo, ese que nace dun corazón bo como o teu, como o meu.

                  Agora que estamos lonxe, pénsame amor, ou déixache levar pola fantasía
                  de que estamos xuntos ao fin, pois no fondo estámolo, podémolo sentir

                  como unha suave seda que nos envolve cando nos nosos cuartos estamos
                  a escribir e léndonos.

                  Son cartas que un día leremos xuntos, non deixes que estas palabras se

                  borren da folla, do papiro virtual que as aluma, cheira o meu amor, saborea
                  a miña caricia afastada. Eu mergúllome nas túas cartas e debuxo os nosos
                  bicos pensando que quizais de lonxe ris con nostalxias como as miñas.


                  Quedo  en  silencio,  pensando  en  ti,  lembrando  o  teu  sorriso,  as  túas
                  palabras e sentindo que somos eco o un do outro, porque é como estar a
                  vivir os teus pensamentos, que son como os meus, iguais en ausencia e no

                  amor que nos enche a vida.

                  – Somos eco deste amor – Dóeme a ausencia, e moitas veces, demasiadas
                  veces, dóeme non poder tocarche, poder sentir que es meu, que son teu…


                  Cada paso que dou é para ti e por ti. Sei que tamén son o teu outra parte,
                  entre  nós  non  hai  dúbidas,  só  esperanza  de  que  cada  mes  que  pasa
                  achéganos máis o un co outro. Sabes por que?


                  Porque non hai amor igual que o noso! Por iso quizais moitas veces as
                  nosas cartas parecen vellas e anellas, pero non é así, estas son as letras
                  dun outubro que parece máis tenro, máis romántico.


                  Quero verche feliz, que leas esta carta e síntasche amada.

                  E aínda que desbasta ata os ósos a espera, lembra amor que ao final todo

                  valería a pena, son eu a que che ciela cun amor primaveral e otoñal, todas
                  as estacións pasan por nós, máis ti e eu permanecemos perennes como a
                  herba,  somos  eternos,  somos  amor  na  súa  pura  esencia,  non  hai  nada

                  semellante para min.

                  – É un marabilloso amor – É noite, moi tarde, e un frescor de madrugada
                  fixo brotar estas letras para ti. Sei que sempre esperas as miñas letras, non

                  podía retelas máis tempo pois son agasallo e mostra do profundo amor que
                  teño para ti.
   1932   1933   1934   1935   1936   1937   1938   1939   1940   1941   1942