Page 284 - JULIO
P. 284

Eu non sab  ía das noites ás escuras abrazando o universo, rodeando cos meus
                                                                                                              10
                  brazos  os  latexados  do  teu  corazón  cando,  durmida,  o  soño  vénceche  e

                  vólvese noite o d  ía e as estrelas bailan ao ritmo pausado da túa respiración.

                  Non sab ía das ganas do meu propio peito de unirse á danza, buscando o ritmo
                  de forma inconsciente mentres a miña cabeza dá voltas ao redor de ti, como
                  non, ao redor desta felicidade de seda que me roza a alma cada vez que

                  téñoche preto.

                  Eu non sab   ía dos amenceres que dependen do teu espertar, dos d             ías de
                  choiva cando os teus ollos choran. Non coñec      ía o vento tempestuoso do teu

                  pranto, nin a luz cegadora que o teu sorriso provoca cando o sol morre de
                  envexa, cando se ve obrigado a brillar como nunca para non verse eclipsado
                  por tanta luz, por tanta beleza que nace de ti.

                              ía deses ollos. Non sab
                  Eu non sab                           ía da perdición que encerran cando miras,
                  cando  me fas perderme na  súa  verde pradar           ía  e atópasme sempre  no
                  mesmo lugar, mirándoche embobado e sen saber moi ben que dicir.

                  Eu non sab   ía… eu non sab    ía de ti. Non sab  ía dos teus andares, dos teus

                                   ía amar como ámoche. Non sab
                  beizos. Non sab                                   ía nada e agora aprendo, agora

                  vivo por fin.
                  (Ti fasme amarche cada d     ía máis)

                  Sempre teu… sempre miña… sempre noso.


                  Quero compartir cada minuto contigo

                  Na vida cando o amor chama á nosa porta Que podemos facer máis que
                  rendernos aos seus pés e deixarnos levar por un sentimento que flúe desde
                  o máis profundo do noso corazón cara ao resto do noso corpo?


                  O amor o medicamento e a enfermidade á vez, pois é capaz de curarnos e
                  de facer que podamos recuperar a nosa esperanza, a nosa felicidade, e

                  tamén é capaz de facer que perdamos por completo as ganas de vivir.
                  Hoxe quero escribir estas palabras de amor dedicadas a ti, porque estamos

                  unidos desde fai diecioito meses e case nunca che dixen que es a persoa
                  máis importante na miña vida.jajaja

                  Compartir  contigo  unha  tarde  relaxada  é  unha  das  experiencias  máis
                  fermosas, na que simplemente podemos charlar e dar unha volta, sen que

                  nada nos angustie.
   279   280   281   282   283   284   285   286   287   288   289