Page 283 - JULIO
P. 283

Ti es o meu espello
                                                                                                              9
                  Vida miña


                  Ti es o espello no que mirarme, porque cando miro a través dos teus ollos se
                  que podes ser feliz co noso amor e que, coa túa felicidade, a miña crece e
                  multipl ícase.

                  Mirando a través de ti podo ver sentimentos puros, podo saborear o teu

                  aire, podo ata bailar sen espertar deste soño.

                                    íroche non me conformo con mirarche, desexo abrazarche
                  Porque cando m
                                                                                                     ía
                  para estar en ti, e tamén quero conservar a túa imaxe como unha fotograf
                  na que ti es a luz que ilumina os meus d     ías.

                  Non  me  canso  de  reflectirme  en  ti,  porque  coñézoche,  pero  quero
                  coñecerche máis, e por mirarme s      ígoche coñecendo, e coñezo o noso amor e

                  a sorte que teño de amarche.

                  Déixame que me siga mirando en ti, ti es o meu espello e a persoa que
                  reflicte as miñas emocións, quen é motivo de sentimentos e de praceres.

                  Ti es o meu espello e por iso non de mirarche, non deixo de pensarche e non
                  deixo de amarche.


                  (Ti fasme amarche cada d     ía máis)

                  Sempre teu… sempre miña… sempre noso.

                  Desde o meu recuncho para ti.


                  Eu non sab  ía de ti

                  Eu non sab  ía que chegar  ías, non sab ía que romper  ías as barreiras levantadas
                  nas fuxidas doutros corazóns antes de ti.

                  Non coñec  ía o poder dun bico, a calor do lume dos teus beizos cando rozaches

                  os meus e roubaches do ceo o brillo da lúa, para pousala nos meus ollos cando
                  as nosas miradas atopáronse.

                              ía que se pod
                  Eu non sab                ía amar tanto, non sab   ía das horas que un pode pasar
                  mirando a ningunha parte lembrando o teu sorriso, lembrando o son da túa

                  risa, o eco da mesma rebotando nas paredes do meu peito, dándolle o aire
                  aos meus pulmóns co que seguir vivindo.
   278   279   280   281   282   283   284   285   286   287   288