Page 930 - JULIO

Así que non te canses, non caias no silencio, as túas palabras fanme falta.
4
Sei que me cielas e estrañas, seino porque neste mundo somos un só, ti e eu
somos esperanzas e ilusión.

Pasou outro mes e volve a miña pluma a escribir estas cartas que en verdade
que son ridículas, pero así é o amor.

E que máis dá o meu amor, somos un par de ridículos que non se cansan de
expresar amor.

Pensa en min, mira a noite e sentirasme alí ao teu lado. Sempre teu, sempre
miña, sempre noso.

Adóroche vida miña…

Só por ti

Só por ti esta noite sinto a escribir letras soltas que, como crebacabezas

de mil formas, tentan debullar o sentir dun corazón que cada día vive nun
universo máis modificado.

Un corazón que latexa desenfrenadamente e quere saírse do peito para
correr xunto ao teu e estar cada hora, cada minuto, cada segundo máis preto,

transmitíndoche as calores que abrazan a miña alma e fanme sentir que a
miña vida só ten sentido se ti formas parte dela.

O amor chegou, ti sementaches a súa semente no meu peito da que aos poucos

vai xurdindo unha árbore que cada día é máis forte, con raíces sólidas que
se aferran ao chan que pisan os teus pés.

Todos os meus carreiros conducen a ti e é que por ti o meu corpo
estremécese como nunca antes crin que puidese facelo.

Só porque existes as penas e dores internas son máis levadíos, e sen a túa

presenza as miñas alegrías non son completas.

Ti es esa metade perdida que me complementa, dáme seguridade e
minimiza as miñas penas.

Cada "ámoche" pronunciado polos teus beizos é como un feitizo máxico que
transforma o día en noite, o mar en deserto, hoxe véxoche sorrindo e
sentíndoche a muller máis ditosa do planeta.