Page 931 - JULIO
P. 931
Es responsable da metamorfose máis bela que poida existir, pois xunto a ti
5
vou coñecendo as infinitas cores que matizan a existencia dos seres humanos,
como capullo que se abre ao vento sinto que as flores do meu xardín
axigántanse e danzan a máis fermosa das melodías.
Paz hai na miña alma, seguridade na miña mente, paixón no meu corazón e
ilusión nos meus soños.
Só por ti respiro, durmo, vibro e anhelo.
Es o mellor que me pasou, por favor, nunca te apartes de min.
Ámoche demasiado.
Non son poeta, pero regáloche amor.
É difícil empezar, teño tanto que contar e teño tanto que expresar...
Quero contar dun amor, un amor distinto aos demais.
Un amor en que a distancia logrou triunfar, un amor en que a confianza foi o
primordial.
Un amor que se comunica todos os días a través dun teléfono.
En cal as horas se fan eternas, os minutos convértense en horas, e ansiosos
esperamos a nosa hora.
Un amor que me levou a un mundo onde nunca pensei estar.
Este amor deume a felicidade, esta persoa ensinoume o que é amar.
Se coñecesen esta gran historia de amor, é posible que se puxesen a chorar,
se soubesen por todo o que pasou este amor, se soubesen todo o que loitamos
para estar xuntos, as bágoas caeríanselles e entenderían, cando digo, que
non podo estar sen el.
Os días pasan, os meses e ata os anos, pero esta chama de amor, non se
apagará xamais, porque esta chama de amor, deume a vida e aínda moito
máis.
Non serei escritor, nin poeta, pero escribo o que sinto, vivo para contar
deste amor, vivo para dicir, que, por ti, POR TI, EU MORRO.
Quero que saiban o nome deste ser tan marabilloso, deste angelito que coa
súa tenrura e amor logrou conquistar o meu corazón, e que non podo deixar
de repetir unha e mil veces ÁMOCHE.
