Page 102 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

102

“โอ เดินเลนในเวลาอยางนี้”

“ฉันไมออกไปนอกบริเวณแคมปของเราหรอก จะเดินอยูในเขตกองไฟที่พวกเรานอนอยู
นี่แหละ”

แงซายลังเลอยูอึดใจ ก็ไมพูดอะไรอีก กมลงควา .44-40 คูชีพขึ้นมาถือไว

ดารินเริ่มออกเดินทอดนองไปชาๆ หนุมกะเหรี่ยงรางยักษ เดินตามไปเบื้องหลังอยางสงบ

จะพูดดวยก็ตอเมื่อถูกถามเทานั้น หลอนเดินตรวจไปทั่วบริเวณที่พวกลูกหาบนอนกันอยูเปนระยะ

แลวก็มาหยุดยืนกอดอกอยูที่เกวียนคันหนึ่ง อันเปนเปาหมายที่แงซายชี้ใหดูเมื่อตะกี้นี้ ริมฝปากงาม

มีรอยยิ้มนิดๆ
ใตเกวียนที่ใชแทนหลังคากันน้ําคาง รพินทร ไพรวัลย นอนอยูกับพื้นดิน โดยมีกระสอบ

ปานปูรองไว มันเปนลักษณะการนอนไมผิดอะไรกับพวกพรานหรือลูกหาบทั้งหลายนั่นแหละ ราง

นั้นนอนกอดอก มีเสื้อแจ็กเกตชนิดหนาสวมอีกชั้นหนึ่ง ศีรษะพาดอยูกับถุงขาวสาร หมวกสักหลาด

ใบที่เห็นสวมอยูเปนประจําครอบปดอยูที่หนา สวนเทาหันออกไปทางดานปา และสวนศีรษะหันไป
ทางแคมป ไรเฟลคูมือวางแนบตัวอยูทางดานขวามือ

“ผูกองมานอนอยูนี่เอง”

เสียงแงซายพึมพําออกมาเบาๆ
ดารินแกลงใชไฟฉายแปดทอนที่ถืออยูในมือ สองจาเขาไปที่ใบหนาอันมีหมวกครอบปด

อยูนั้น ก็ไมเห็นเขาไหวติงอะไร ลมหายใจอยูในจังหวะเรื่อยๆ ไดระดับ อันหมายถึงวาหลับสนิท ดู

เหมือนจะมีเสียงกรนเบาๆ หญิงสาวหัวเราะหึๆ
“ทําไมเธอเรียกเขาวาผูกอง”

หลอนถามเบาๆ

“ผมเคยเรียกเขาเชนนี้มากอนครับ เขาเปนผูบังคับกองรอยหนวยหมีดํา ตํารวจตระเวน
ชายแดนไทย”

“ผูกองคายแตกเดนตายนะเหรอ ไหนลองเลาซิ เธอเคยชวยชีวิตเขาไวยังไง”

ดารินพูดขันๆ

“ผมไมไดชวยชีวิตเขาโดยตรงหรอกครับนายหญิง ผมเพียงแตละโอกาสที่จะฆาเขาเสีย
เทานั้น คายหมีดําถูกลอมดวยโจรกะเหรี่ยงที่เหนือกวาทั้งคนและอาวุธ ผูกองตีฝาหนีออกมา

ทางดานผมพอดี ผมสั่งใหพลประจําปนกลหยุดยิงจนกระทั่ง เห็นเขาหลบพนวิถีกระสุนไป”

“ก็แลวทําไมเธอถึงสั่งใหหยุดยิง มีเหตุผลอยางไรในการที่เธอปลอยใหเขารอดชีวิตไป
ทั้งๆ ที่ขณะนั้นตางฝายตางก็เปนศัตรูที่จะตองฆากัน”

แงซายหัวเราะกวางๆ สั่นศีรษะ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)