Page 99 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

99

แลวก็เลยนิ่งเงียบไป ไมหาเรื่องรวนอะไรรพินทรอีก

หลังเวลาอาหาร ระหวางที่ดื่มกาแฟและสนทนากัน ดารินก็แสดงสัญชาติญาณอันเปน

แพทยหญิงของหลอนออกมา โดยการเอายาออกมาแจก โดยบังคับใหพี่ชายและเพื่อนชายของ

หลอนกิน มันเปนยาประเภทสกัดไขและปองกันหวัด หลอนเดินแจกและบังคับใหกินแมกระทั่ง
แงซาย ผูยืนเฝาอยูหนาประตูเตนท แลวก็ตรงมาที่รพินทรเปนคนสุดทาย

“จะเปนการบังอาจและสูรูเกินไปไหน ถาหากฉันจะใหยาสําหรับคุณกอนนอนคืนนี้”

จอมพรานแบมือออกไปขอโดยดี

“แพทยใหยาแกคนธรรมดา ไมถือวาเปนการบังอาจหรือสูรูหรอกครับ คุณหญิง”
แววตาของหลอนสอความพอใจขึ้น ยิ้มออกมานิดๆ โรยยาตางชนิดสองเม็ดลงไปบนฝา

มือที่แบของเขา

“ฮือม ใหรูจักหนาที่อยางนี้เสียมั่งซิ ถึงจะเรียกวาคนเจริญแลว ฉันคิดวาคุณจะพูดวา ‘ยา

ไมจําเปนสําหรับพรานใหญอยางผม’ เสียอีก ออ! แลวก็ตรวจตราดูแลลูกหาบของพวกเราทุกคน
ดวย ใครไมสบายหรือรูสึกวาจะไมสบายอะไรก็มาบอก”

“ครับผม”

รพินทรตอบหางเสียงลอเลียน โยนยาเขาปาก ดื่มน้ําตามแลวกลาวตอมา
“เมื่อกี้นี้ เปนเรื่องของแพทยกําหนดใหคนธรรมดา ซึ่งผมก็ไดปฏิบัติตามไปแลวโดย

เครงครัด ทีนี้ก็จะเปนเรื่องของพรานปากับชาวกรุงบาง”

ดารินยกมือกอดอก พยักหนาหยิ่งๆ
“คุณมีอะไรจะพูดกับเราก็วาไป”

“ไมใชกับ ‘เรา’ อันหมายถึงคุณชายหรือคุณไชยยันตดวยหรอกครับ แตหมายถึงคุณหญิง

โดยเฉพาะ”
“ทําไม คุณมีอะไรจะพูดกับฉันโดยเฉพาะงั้นรึ”

“ครับ อีกสองทานไมเกี่ยว”

“ก็วาไปซิ”

หลอนลากเสียง
“จะเปนการบังอาจหรือสูรูเกินไปไหม ถาหากผมจะขอรองใหคุณหญิงเลิกสวมไนท

กาวนอยางนี้นอน ไมวาจะที่นี่หรือที่ไหนทั้งสิ้นขณะที่เรายังอยูในปา แตควรจะเปลี่ยนมาเปนเสื้อ

และแสล็คที่รัดกุมที่สุด จริงอยู ถึงแมวาสิ่งแวดลอมจะใหความสะดวกสบาย และนาจะเรียกวา
ปลอดภัยเกือบรอยเปอรเซ็นต แตมันก็ไมรอยเปอรเซ็นตเต็มนัก ที่นี่เปนปาไมใชเมือง เราอาจ

จําเปนตองตื่นพรวดพราดขึ้นมาในวินาทีใดวินาทีหนึ่งก็ได เสื้อนอนชนิดนี้ไมใชเสื้อที่เหมาะ

สําหรับวัตถุประสงคเชนนั้น”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)