Page 107 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

107

หลอนยิ้มเยอะ ถามอยางเจตนาจะหาเรื่อง

จอมพรานยักไหล
“เฉยๆ”

“หมายความวายังไงที่วา ‘เฉยๆ นะ’ ในเมื่อคุณก็ไดยินหมดแลววาฉันพูดถึงคุณอยางไร”

“ก็เฉยๆ นะซิ”
“จะโกรธหรือจะเกลียดฉันก็ยังไดนะไมขอรอง และไมขอโทษหรือแกตัวอะไรทั้งสิ้น”

“ก็ไมเห็นจะตองขอรอง หรือขอโทษอะไรเลยนี่”

“ทําไม?”

“คนที่วาจางผมดวยราคาสองแสนบาท ยอมมีสิทธิในการที่จะนินทาอะไรผมไดโดยเสรี
จะวิจารณในงานรับใชของผมวาเลวหรือไม เหมาะสมยังไงก็ไดทั้งสิ้น ไมมีสิทธิ์อยูอยางเดียว

เทานั้น คือเรียกเงินคาจางคืน”

หลอนปนหนาบึ้ง แตแลวก็อดหัวเราะออกมาไมได กระฟดกระเฟยดพาลรีพาลขวาง

“รายนักนะ แกลงทําเปนนอนหลับ ที่แทก็นอนฟง เหลี่ยมจัดพิลึก”
“เปลา ผมนอนของผมอยูที่นี่ดีๆ คุณหญิงก็มาพูดค้ําหัวผมเอง”

“ฉันไมไดค้ํายะ ฉันยืนหางๆ จากหัวคุณตั้งสามสี่วา จะบอกใหรูตัวสักนิดก็ไมมี ปลอยให

พูดอยูได”
“ปลอยใหพูดเสียไดโดยเสรี ดีกวาจะเก็บเอาไว”

“นี่! นายพราน”

เสียงของหลอนออนลงฝนยิ้ม
“ความจริงฉันไมไดนินทาอะไรคุณหรอกนะ ฉันแกลงพูดกับแงซายไปงั้นเองแหละ

อยากจะจับพิรุธของเขาวาเขามีความรูสึกอยางไรกับคุณ ที่ฉันพูดออกไปเชนนั้นเปนการทดลอง

คนนะ แตก็เห็นเขาเคารพเลื่อมใสยกยอยคุณดี ซึ่งคุณก็คงจะไดยินแลว”
“อาว! ไหนบอกวาจะไมแกตัวยังไงละ”

“ฉันพูดความจริงตะหาก”

“งานเหรอครับ แหม! ถางั้นผมก็ปลื้มใจมากนะซิที่คุณหญิงไมไดนินทาผม เพียงแตเพื่อ

จะลองใจเจาแงซายของเราเทานั้น แตคุณหญิงอยาเปนหวงเลยครับเรื่องนั้น เจาหมอนั่น...”
รพินทรชี้มือไปทางดานที่แงซายเดินผละไป

“รูดีตลอดเวลาวาผมไมไดหลับ และหมอก็เปนนักจิตวิทยาชั้นสูง พอที่จะโตตอบอะไร

กับคุณหญิงเกี่ยวกับผมเพื่อใหผมไดยิน เปนการเรียกคะแนนไววางใจจากผมเพิ่มขึ้น”
“ตาย! อะไรกันนี่ คุณรูไดยังไงวาแงซายรูวาคุณไมไดหลับ”

“ถาผมไมรู ผมก็ไมใช รพินทร ไพรวัลย เทาๆ กับเจานั่นไมรูโดยคิดวาผมหลับ หมอก็คง

ไมใชแงซาย”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)