Page 112 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 112
112
หลอนนิ่งไปครู
“เปนอันวาฉันแพคุณ”
“ไมแพหรือไมชนะหรอกครับ เพราะเราไมไดเปดการตอสูหรือแขงขันอะไรกันขึ้น ผม
เพียงแตแสดงความรูสึกที่ดีตอคุณหญิงในฐานะลูกจางจะพึงมีตอนายจางเทานั้น”
“คุณนี่พูดเกงเหมือนกันนะ เลี้ยวลดไปไดตางๆ จะใหฟงแลวยิ้ม หรือฟงแลวอยากจะตบ
หนาก็ได แลวแตคุณจะตองการ”
“ผมไมเคยคิดจะพูดใหตัวเองถูกตบหนาเลย นอกจากคนฟงจะมีอารมณวิปริตผิดอาเพศ
ขึ้นมาเอง”
“ก็พูดแบบนี้ยังไงละ ที่คิดอยากจะตบฉับพลันขึ้นมา”
“สรุปไปนอนดีกวาครับ ผมงวงแลว”
“คุณเดินไปสงฉันสิ”
“ปูโธ แคนี้เอง เห็นเตนทอยูโนน แงซายก็นั่งกอกองไฟอยูทนโท ผมจะนอนละ”
“ไมใหนอน ตองไปสงฉันจนถึงหนาเตนท นี่เปนคําสั่ง เขาใจ อยาลืมนะสองแสนบาทรับ
ไปเรียบรอยแลว จะไมบริการใหคุมคาจางงั้นรึ”
“ขอรับกระผม เมื่อเปนพระราชเสาวนีย กระผมก็จะปฏิบัติตามคําสั่ง เชิญเจาหญิงเสร็จ
ยุรยาตรได ทาสจะตามเสร็จขางหลัง”
หลอนยิ้มอยางมีชัย สะบัดผมเดินนําหนาไปอยางมีสงา
รพินทรเดินจุปากโคลงหัวตามไปสงจนถึงหนาเตนท
“ขอบใจ”
หลอนหันมาบอกสั้นๆ รพินทรตวัดมือขึ้นแตะขอบปกหมวก เหมือนจะทําวันทยหัตถให
ดารินยิ้มดวยมุมปากนิดหนึ่ง กอนที่จะกาวเขาประตูเตนทไป
เขายืนอยูกับที่อึดใจหนึ่ง ดีดกนบุหรี่ทิ้งแลวหมุนตัวกลับ พลันสายตาของใครคนหนึ่งก็
ประสานกับเขาพอดี เหมือนจะเฝามองอยูกอนแลว พอสบกันก็หลบ โยนฟนเขาไปในกองไฟ จอม
พรานสาวเทาเนิบๆ เขามาหยุดยืนอยูใกลๆ รางที่นั่งอยูบนขอนไมริมกองไฟนั้น
เขาถามต่ําๆ
“แกยังไมนอนอีกรึ แงซาย”
หนุมชาวดงพเนจรแลขึ้นสบตาอีกครั้ง ยิ้มนั้นสยายกวาง แตเปนประกายลึก ชนิดที่
สัญชาติญาณพรานของรพินทรไมอาจหยั่งได
“เจาจงตื่นในยามที่โลกทั้งหลายหลับสนิท...นี่คือคําพูดครั้งสุดทายของพระธุดงคองคที่
เลี้ยงผมมาแตนอย กลาวกับผมไวกอนที่ทานจะมรณภาพ”
“นั่นมันปรัชญาของภูตพรายสมิงราย ที่คอยสูบเลือดมนุษย”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
