Page 111 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 111
111
หลอนกระดกแสงไฟฉายขึ้นลง ตาคูนั้นก็หลบแวบแลวเผนแผล็ว ขึ้นไปบนตนไมอยาง
รวดเร็ว พอสองตามก็ยังไมวายที่จะจองตอบมาอีก
“เนื้ออีเห็น พวกบานปาเขาก็กินกันเหมือนกัน แตมันไมดีนัก คาวจัด และวาที่จริงมันก็
ไมใชสัตวที่เราจะลาเปนอาหารเลย มันไมมีอันตรายอะไรกับเรา เวนไวแตชอบทําความรําคาญ
หงุดหงิดให”
“ทําความหงุดหงิดยังไง?”
จอมพรานหัวเราะเบาๆ
“ชอบปวนเปยนเขามาใกลแคมป จองจะขโมยเนื้อที่เราขึ้นรานยางไว หรือบางทีเรายิง
สัตวเล็กจําพวกกระจงทิ้งไวใตหาง ยังไมทันจะลงมาเก็บและเผลอนอนหลับไป มันก็ดอดมาขโมย
ลากเอาไปกินเสีย ผมเคยยิงกระจงทิ้งไวตั้ง 6-7 ตัวในตอนเย็น แตมีความจําเปนที่จะตองนั่งหาง
ตอไปจนถึงเชา พอเชาขึ้นมา กระจงพวกนั้นหายไปหมดแลว อีเห็นลากเอาไปหมด”
หลอนพลอยหัวเราะออกมาดวย ความเปนอริถูกลืมไปชั่วขณะ
“ดีนะคอยๆ ไดความรูเรื่องปาจากคุณไปทีละอยาง ความจริงคุณควรจะเปดเลกเซอรพวก
เรา ในเรื่องเกี่ยวกับปาเปนเวลาสัก 1 เดือน กอนหนาที่เราจะออกเดินทาง เราจะไดรูเปนทุนไวบาง
ไมโงอยางนี้”
“จะเปดเลกเซอรไดยังไงครับ กับทานนักเดินปาที่ผานแอฟริกาหรือลุมน้ําอะเมซอน
มาแลว”
อารมณของหลอนเปลี่ยนวับขึ้นมาในบัดนั้น ตาคว่ําขึ้นมาอีก
“ก็บอกมาตั้งหลายครั้งแลววาโมเลนไปงั้นเอง เอามาพูดบลั๊ฟอยูได โมโหอีกแลวรูมั๊ย”
“อยาโมโหบอยๆ ซิครับ คุณหญิงเปนนายจาง ผมเปนลูกจาง นายจางโมโหลูกจาง ลูกจาง
ก็ไมสบายใจ”
ดารินยิ้มครึ่งบึ้งอีกครั้ง ตวัดหางตา
“คุณนี่เปนนักยั่วตัวยงทีเดียวนะ เห็นขรึมๆ นิ่งๆ ยังงี้เถอะ”
“ผมวาคุณหญิงไปนอนดีกวาครับ ดึกมากแลว”
“เออแนะ ดูซิ บทจะไลก็ไลขึ้นมาเฉยๆ งั้นแหละ ฉันไมชอบอะไรที่มันดูเหมือนเปนการ
ออกคําสั่งหรือบังคับกันนะ จะบอกให”
“ไมไดบังคับหรือออกคําสั่งหรอกครับ แตเปนการแนะนํา”
“อวดดียังไงถึงจะมาแนะนํา ในเมื่อฉันเปนแพทย ฉันรูเรื่องสุขภาพสวนตัวฉันดี เห็นยก
ยองใหเปนครูเรื่องการเดินปา จัดแจงเอาใหญ เรื่องการนอนหรือไมนอนนี่นะ มันไมใชพิชาน
เกี่ยวกับเรื่องปาหรอกนะ แตมันเรื่องของแพทยแลว”
“แตวิชาแพทยคงไมไดสอนไวไมใชหรือครับวา คนเราเมื่ออดนอนหรือนอนไมเต็มตา
จะทําใหยิงปนไมไดแมนยําเทาที่ควร และการยิงที่ไมดีพอยอมจะเปนนักลาสัตวที่ดีไมไดดวย”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
