Page 108 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 108
108
“ก็แปลไดอีกครั้งหนึ่งวา คนที่ไมรูอะไรเลยก็ควรจะเปน ดาริน วราฤทธิ์ คนนี้”
หลอนครางออกมา ยิ้มจืดๆ
จอมพรานลุกขึ้นชาๆ บิดขี้เกียจปดปากหาว
“ไมมีใครฉลาดรอบรูไปทุกอยางหรอกครับ ผมไมรูอะไรเลยในเรื่องแพทยศาสตรหรือ
มานุษยวิทยา แตคุณหญิงเปนผูชํานาญในวิชาสองแขนงนี้ ถาเกิดมารอบรูในดานสอดแนมระวังตน
ของวิชาเสือพรานมันก็ผิดไป คิดเสียวาเรื่องนี้เปนเรื่องขําขันเสียก็แลวกันครับ”
หลอนจุปาก โคลงศีรษะ ครางออกมา
“แงซายไมยักเตือนใหฉันรูสักนิดวา คุณไมไดหลับ”
“ถาหมอฉลาดจริง มันเรื่องอะไรที่หมอจะตองบอกใหคุณหญิงรู ผมบอกมาตั้งแตไหนแต
ไรแลววา ไอหมอนี่มันลึกลับที่สุด”
“แตฉันไมเชื่อเลยวา เขาจะมีอันตรายอะไรกับเรา หรือคุณคิดยังไง”
“เวลาและเหตุการณเทานั้นครับที่จะพิสูจนได ขณะนี้ก็เทากับเราคบคนจรไมรูจักหัวนอน
ปลายตีน มิหนําซ้ํายังมีประวัติไมนาไวใจ แตการเดินทางของเราครั้งนี้ เปนการเดินทางมหาวิบาก
คลายๆ จะไปสูความมรณะอยูแลว ผมถึงไมแครวาแงซายจะมาไมไหน ออกจากหลมชาง เราจะรูได
แนชัดวาหมอนี่จะเปนพิษเปนภัยอะไรหรือเปลา”
แลวจอมพรานก็หันมาจองหนาหลอน เสียงที่ถามเกือบจะหวน
“ทําไมไมนอน?”
“ฉันนอนไมหลับ”
หลอนสารภาพเบาๆ ถอยไปนั่งที่โขดหินเตี้ยๆ กอนหนึ่ง อันเปนธรรมชาติราวกับจะมีมือ
ใครมาวางเปนแทนไว ทอดสายตาออกไปยังแนวปาที่เปนฉากดํามืดเบื้องนอก แสงไฟวอมแวมจาก
กองไฟที่กอไวหางๆ สาดจับผิวหนาแดงเรื่อเปนเงารางๆ สายตาของรพินทรจับอยูที่ใบหนางามนั้น
นิ่ง
“แลวคุณชายกับคุณไชยยันต”
“หลับหมดแลว”
“ทําไมไมเขียนวิทยานิพนธอยูในเตนท ทําไมไมฟงจานเสียงสเตอริโอที่เตรียมมา”
หลอนยิ้มเนือยๆ หันมาสบตา
“เมื่อไหรถึงจะเลิกประชดฉันเสียที”
“เปลา แนะดวยความรูสึกแทจริง ไมควรจะออกมาเดินตากน้ําคางอยางนี้”
ดารินสั่นศีรษะ
“ฉันกําลังอยูในอารมณตื่นเตน ในสิ่งแวดลอมที่ใหมและแปลก นอนก็ยังไมหลับ เขียน
วิทยานิพนธก็ไมมีสมาธิ ฟงเพลง ฉันก็เพิ่งจะมารูสึกเอาเดี๋ยวนี้เองวา มันไมมีคาอะไรเลยในภาวะ
เชนนี้ ฉันมาปาดงพงไพร ฉันควรจะอภิรมยกับธรรมชาติของปา ซึ่งมันนาจะใหความสุขมากกวาที่
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
