Page 110 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

110

“นั่นเสียงอะไรอีก”

“เกงยังไงละครับ รองอยูหางแคมปเราไมเกิน 200 เมตรนี่เอง”
หลอนพยักหนา แตแลวอีกเสียงหนึ่งก็กระหึ่มมาทามกลางความเงียบ มันดังอยูทางลําธาร

เบื้องลางนั่นเอง หญิงสาวถอยโดยไมรูสึกตัวมาปะทะกับแผนอกของรางที่ยืนอยูเบื้องหลัง หลอน

เงยมองดูหนาเขา จอมพรานยิ้ม กระซิบเบาๆ
“เขาละครับ ไอลาย ทาทางจะหิวจัดและกําลังงุนงาน”

“ปานี่ มันมีทั้งความนารักและนากลัวนะ”

หลอนเปรย หอตัวดวยความหนาวเยือก

“ก็เหมือนกับผูหญิงนั่นแหละ”
ตาตอตาสบกันอีกครั้ง ดารินหันหนาเมินหลบ ปนหนาขรึมขึ้นมาอีก

ตางเงียบกันไปนาน รพินทรตอบุหรี่ตัวที่สอง หญิงสาวเปดไฟฉายในมือขึ้นอยาง

ปราศจากความหมาย แลวสองกราดเปะปะเปนการซอนอารมณออกไปยังแนวปา ในทันทีนั้น ลําไฟ
ฉายขนาดแปดทอนของหลอนก็สาดไปพบกับดวงตาแดงสุกปลั่งราวกับทับทิมเขาคูหนึ่ง ที่โคนไม

ใหญดานซายมือ หางออกไปประมาณ 60 เมตร หญิงสาวอุทานออกมาเบาๆ อยางตกใจ ดวงตาคูนั้น

สูไฟนิ่ง ไมมีการเคลื่อนไหว
หลอนเอื้อมมือมาจับแขนรพินทร โดยไมรูสึกตัว ก็แววเสียงกระซิบปนหัวเราะต่ําๆ

“อีเห็นนะครับ”

“เสือ!”
หลอนเถียงดวยเสียงเบาที่สุด

“ผมยังไมเถียงคุณหญิงเกี่ยวกับเรื่องยาเลย ทําไมคุณหญิงถึงเถียงผมในเรื่องสัตวปา”

“คุณเอาอะไรเปนเครื่องหมาย ก็ตาของมันแดงแจออกยังงั้น ดูซิ ยังไมหลบอีก ไรเฟลอยู
ในมือคุณถือไวทําไม ยิงซิ ฉันจะสองให”

“ตาอีเห็นกับตาเสือสะทอนแสงไฟในลักษณะใกลเคียงกันมากครับ โปรดจําไวดวย ยิ่งใน

เวลานั่งหางมันเลียกินน้ําในหนองละก็ เปนเสียงเดียวกับเสียงเสือไมมีผิด เราจะสังเกตเห็นความ

แตกตางงายๆ จากสามัญวินิจฉัย ชวงตาเสือจะหางกวาตาอีเห็นมาก เพราะหัวเสือใหญกวาหัวอีเห็น
แลวคุณหญิงเห็นไหม นั่นตาคูนี้แคบนิดเดียว ไมเชื่อผม คุณหญิงก็ลองใชปนสั้นที่ติดเอวอยูนั่นเล็ง

ดูซิครับ ยิงตามแสงไฟอยางนี้งายจะตาย เปนเปานิ่งที่ไมมีการเคลื่อนไหว แลวฝมือปนสั้นของ

คุณหญิงก็ออกเยี่ยม ลองดูซิครับ”
หลอนยิ้มตื่นๆ ถอนหายใจออกมาได สั่นศีรษะ

“ฉันเชื่อคุณ ชางมันเถอะ ฉันไมอยากจะยิงมันหรอก ถึงยิงมาเราก็ไมไดกินเนื้อมัน

บาปกรรมเปลาๆ ปลอยใหมันประดับปาตอไป”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)