Page 109 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 109

109



                   จะฟงดนตรีจากจานเสียง ถูกของคุณแลวนายพราน เจาสิ่งรกรุงรังที่ฉันหิ้วติดตัวมาดวยเหลานั้น มัน

                   คงไมใหประโยชนอะไรฉันในปานี่หรอก”
                            เปนครั้งแรกที่หลอนเห็นรอยยิ้มอีกชนิดหนึ่งจาก รพินทร ไพรวัลย หลอนไมเคยเห็นยิ้ม

                   ชนิดนี้มากอนจากชายผูนี้  ถาเขาจะยิ้มเชนนี้ตลอดไปมันก็นาดูไมใชนอย  อนุสติของหลอนกระซิบ

                   กับตนเอง

                            น้ําเสียงของเขาออนโยนคลายความกระดางลง

                            “คุณหญิงชอบสิ่งอันเปนธรรมชาติโดยบริสุทธิ์นี้เหมือนกันหรือครับ”
                            “คุณพูดเหมือนจะดูถูกฉันงั้นแหละ ทําไมฉันจะไมเขาใจกับมัน สิ่งแวดลอมเหลานี้มันทํา

                   ใหฉันเปนสุข  ทําใหฉันตื่นเตน  ฉันนาจะมีความสุขมากกวานี้  ถาการมาของเราในครั้งนี้เปนการ

                   เที่ยวปาโดยเฉพาะ  แตนี่เมื่อนึกขึ้นไดวาฉันมาก็เพื่อจะติดตามคนหาพี่ชายที่หายสาบสูญไป  มันบั่น
                   ทอนความสุขของฉันลงเกือบหมดสิ้น ไมรูปานนี้เขาจะเปนตายรายดีอยางไรบาง”

                            น้ําเสียงในตอนทายของหลอนเศราไป สําหรับจอมพราน เขาก็คิดวา ถาสตรีผูนี้ตกอยูใน

                   อารมณเยือกเย็นออนโยนเชนนี้ตลอดไป หลอนก็จะเปนคนงามไมใชนอย
                            “สวรรคเทานั้นที่จะรูได ผมคิดวาวิธีที่ดีที่สุด คุณหญิงอยาเพิ่งวิตกกังวลอะไรไปดีกวา เรา

                   มุงมั่นตอเจตนาเดิมของเรา  ในการจะไปติดตามเขา  และเราก็ดําเนินการเปนลําดับไปจนถึงขั้นนี้

                   แลว”
                            หลอนควักบุหรี่ออกมาจากกระเปาเสื้อแจ็กเก็ต  พรานใหญจุดไลทเตอรสงไปให  หญิง

                   สาวกมลงจุดพนควัน

                            “คืนนี้คุณไมควรจะใหพวกเรานอนกันวางๆ เลย อยางนอยที่สุดพาไปนั่งหางหรือสองไฟ

                   ก็ยังดี  ฉันไมงวงเลยสักนิด  พี่ใหญกับไชยยันตก็เหมือนกัน  แตทั้งสองคนนั่นเปนคนวางาย  เขาถือ
                   วินัยทหารนั่นแหละ พอคุณบอกใหนอนเขาก็นอน และก็หลับไปงายๆ เหมือนเด็ก”

                            “ผมเห็นวาเดินทางกันมาเหนื่อยแลวครับและเมื่อบายนี้ก็สนุกกันพอสมควรแลว อยากจะ

                   ใหพักผอน เพราะพรุงนี้ก็จะตองยิงสัตวกันอีก”
                            ดารินพยักหนา  ลุกขึ้นเดินทอดนองชาๆ  มายืนอยูโคนตนมะคาใหญริมหนาผาหินเกลี้ยง

                   กอดอกมองออกไปยังแนวปาทะมึนเบื้องนอก รพินทรเดินตามมาหยุดอยูขางๆ

                            “นั่นเสียงอะไร?”

                            หลอนเงี่ยหู แลวถามแผวเบา
                            “ชางแมลูกออน เรียกหาลูก ระยะหางมาก”

                            “แลวนั่นละ ลอยตามลมมาเหมือนคนหัวเราะ”

                            “หมาในมันรอง อาจกําลังจับฝูงลอมกวางหรือเกงอยู”
                            นิ่งเงียบกันไปครู   กิริยาของหลอนกําลังเคลิ้มภวังคดื่มด่ําอยูกับสรรพสําเนียงไพรที่ดัง

                   แทรกลมดึกมา



                   [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
   104   105   106   107   108   109   110   111   112   113   114