Page 210 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

210

ไชยยันตพูดหอบๆ อยางตื่นเตน ตาเปนประกายจับไปที่ภาพของเจาวัวแดงอันเปนเหยื่อ

ของกระสุนตัวที่สอง ซึ่งบัดนี้ยังคงนอนชูคอสงเสียงรองกองทุงอยู
“ตัวแรก กระสุนตัดเขาประสาทสําคัญ ถึงไดลมนิ่งกับที่ในทันที สวนตัวที่สอง ก็ถูกที่

สําคัญเหมือนกัน แตไมถึงกับดับความรูสึกในทันที มันถึงไดมีแรงวิ่งไปไดอีกนิดหนอย ทําใหดูครั้ง

แรกเหมือนไมไดถูกกระสุน ถึงอยางไรก็นับวาเปนการวางกระสุนไดอยางดีเยี่ยมทั้งสองนัด นัดแรก

ประเสริฐสุด คือคว่ําอยูกับที่เลย นัดที่สองก็อยูในเกณฑดี คืออยูเหมือนกัน ไมถึงกับตองตามให
เหนื่อย แมจะวิ่งเคลื่อนที่ไปไดบางเล็กนอย ผมเองก็ยังไมกลารับรองเหมือนกันวา ในระยะไกล

ขนาดนี้ ผมจะยิงมันใหนิ่งอยูกับที่เหมือนคุณไชยยันตไดหรือเปลา สัตวใหญทุกชนิด เปามันใหญ

พอที่จะยิงใหถูกก็จริง แตจุดตายของมันมีอยูไมกี่แหงเทานั้น และเปนบริเวณเล็กนิดเดียว การยิงให
ถูกนะไมยากเลย แตจะยิงใหอยูนั้น ตอใหมือพรานอาชีพก็หวังไดยากเหลือเกิน ในระยะไกลๆ อยาง

นี้”

รพินทรวา พรอมกับหัวเราะเบาๆ ไชยยันตหนาแดงดวยความปลื้มปติ รูสึกวาเขาจะดีใจ

และภาคภูมิอยางมากมายระคนไปกับอาการตื่นๆ เชษฐายิงวัวแดงไดกอนเขาก็จริง แตในการนั่งหาง
ยิง โดยที่วัวเขามาใหยิงเองในระยะใกลแทบจะเรียกวา ‘เผาขน’ สวนเขาแกะรอยยิงในระยะหางถึง

500 กวาเมตร มิหนําซ้ํายังเปนการยิงอยางชนิดสั่ง สองนัด ตอสองตัว มันจะเปนเพราะฝมือของเขา

เอง หรือจะเปนเพราะความฟลุก เขาก็ยังนึกไมออกเหมือนกัน แตอยางนอยก็คงจะไดคุยไปนาน

ทีเดียวในบรรดาเพื่อนฝูงนักลาสัตวทั้งหลายของเขา
“ไดอาจารยดีอยางคุณนะซิ ผมจึงไดเปนนักลาสัตวที่มือดีขึ้นนิด ไมสะเปะสะปะเหมือน

กอนๆ”

ไชยยันตถอมตัว รูสึกเหมือนกันวาความตื่นเตนยินดีเปนพิเศษของเขา แสดงออกนอก

หนาใหรพินทรสังเกตเห็นไดชัดเกินไป จึงกลบเกลื่อนเสีย
“อยาเลย ไมใชอาจารยดี หรือวามือลาสัตวของเธอมันอัจฉริยะขึ้นมาหรอก”

ม.ร.ว.หญิงดาริน ขัดออกมา แกลงยั่วเยาเพื่อนชายมากกวาที่จะเจตนาหมิ่น

“.300 แม็กนั่ม ติดกลองขยายสี่เทาแบบนี้ มิหนําซ้ํายังมีโอกาสยิงไดถนัดถึงอยางนั้น ถา
เธอพลาด เธอก็ไมควรจะคิดลาสัตวอีกตอไป สรุปแลวก็คือปนดี ศูนยดีนั่นเอง อยาไปสรรเสริญ

ความดีใหกับอยางอื่นเลย”

ไชยยันตหัวเราะออกมา พยักหนารับคําโดยไมตอลอตอเถียงอะไรอีก เพราะรูนิสัยของ

เพื่อนสาวดี สวนพรานใหญไดแตยิ้มๆ เขาหันไปบอกเสยใหยอนกลับไปที่เกวียนอันมีลูกหาบสอง
คนเฝาอยู เพื่อใหนําเกวียนมารับวัวยังตําแหนงที่เห็นลมอยู แลวหันมาพยักหนาชวนไชยยันตกับดา

รินใหลวงหนาเขาไปยังวัวที่ถูกยิง เจาตัวหลังที่ชูคออยูเมื่ออึดใจใหญ บัดนี้จมูกฟุบลงทิ่มดินแลว แต

ยังนอนอยูในทาหมอบลักษณะเดิม

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)