Page 46 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

46

“เอาเถอะ เราจะไปตายหรือไปพบกับกาลวิบัติเชนไรก็ตามอยางคุณวา ก็ไมเห็นมีอะไร

จะตองทําใหเราละทิ้งความสะดวกสบาย เทาที่เราจะหาไดเสียเลย มันเปนความหมายวาสิ่งของ
ตางๆ ที่ฉันตระเตรียมมา และคุณเห็นวาเกะกะรุงรังนี้ ก็เพื่อจะเอาไวใชตอสูแบงเบากับความลําเค็ญ

ทุรกันดารในปา ใหบรรเทาลง เพื่อเราจะไดมีกําลังบุกบั่นกันตอไป ทําไมคุณไมคิดอยางนั้นบาง คุณ

ก็รับรองไวแลวไมใชหรือวา ลูกหาบของเราหาไดอยางเหลือเฟอ จะเอาสักเทาไหรก็ได”
พรานใหญหัวเราะเบาๆ จุดบุหรี่สูบเงียบไปครู ก็เอยขึ้นดวยเสียงทุม สุภาพราบเรียบวา

“เอาละครับ ผมจะไดขอถือโอกาสนี้เรียนใหทราบชัดถึงการเดินทางของเราเสียที ถูกแลว

ครับ ลูกหายและเกวียนเทียมควาย ที่จะบรรทุกสัมภาระสิ่งของ ซึ่งเราจะเอาไปดวย จะหาสักกี่รอยก็

ได แตมันหมายความถึงวาคนและกองเกวียนอันเปนคาราวานของเราเหลานั้น จะชวยเราไดเพียงแค
ระยะทางที่เราไปถึง ‘หลมชาง’ เทานั้น ตอจากนั้น พวกเราจะตองเดินทางกันไปเอง พรอมกับคนเกา

คนแกของผมโดยเฉพาะอีกเพียง 4 คน ซึ่งพรอมที่จะรวมตายกับเราได วาอันที่จริงผมก็ไดใชความ

พยายามอยางสุดความสามารถ ที่จะเกลี้ยกลอมใหพวกลูกหาบเหลานั้น เดินทางกันไปดวยจนถึงขีด

สุด แตไมวาจะจางเขาดวยเงินจํานวนสูงสักเทาไร ก็ไมมีใครเอาสักคน พวกเขารูจุดหมายวาเราจะมุง
หนาไปยังเทือกเขาพระศิวะ ซึ่งเขาถือกันวาเปนแดนมรณะ และก็เมื่อถาจะเอาชีวิตไปทิ้งเสียแลว

เชนนั้น ตามความรูสึกนึกคิดและเชื่อมั่นของเขา เขาก็ไมมีเหตุผลใดๆ ที่จะมาหวังคาจางอยู เรื่องมัน

เปนยังงี้ครับคุณหญิง เพราะฉะนั้นสัมภาระตางๆ ที่คุณหญิงตระเตรียมไวอยางมากมายเหลานี้ เราจะ
ใชมันใหเปนประโยชนไดก็แคเพียงระยะทางที่เราจะเดินไปถึงหลมชางเทานั้น ตอจากนั้นเราตอง

เดินทางกันดวยเทาเปลาตามลําพัง และสิ่งที่จะติดตัวไปไดก็เพียงแตเทาที่กําลังของเราจะเอาไปได

เทานั้น”
เขาหยุดหัวเราะเบาๆ อีกครั้ง มองประสานตาดําขลับที่จองนิ่งมาของหลอน กลาวตอมา

วา

“การเดินปาเพื่อศึกษามานุษยวิทยาของคุณหญิง กับการเดินทางเพื่อตามหาคุณชายอนุชา
มันผิดกันชัดๆ อีตรงนี้แหละครับ เพราะฉะนั้น นี่จึงเปนโอกาสสุดทายของคุณหญิง ที่จะตัดสินใจ

ใหดีวา เลิกลมความตั้งใจเดิมเสีย หรือวายังจะคิดไปลําบากยากแคนกับพวกเราชนิดที่เปลา

ประโยชน”

“รูสึกวาคุณพยายามจะขูฉันเสียเหลือเกินนะ”
หลอนพูดเบาๆ ยิ้มดวยอาการฝน

“ไมไดขูเลยครับ แตผมเรียนดวยความสัตยจริงเหมือนอยางที่เรียนไวแลวแตแรก”

“ก็เหมือนกันนั่นแหละ อยางที่ฉันบอกคุณไวแตแรกเชนกัน ไมมีอะไรจะมาเปลี่ยนความ
ตั้งใจของฉันเสียได คุณเดิน ฉันก็เดินไป คุณคลาน ฉันก็คลาน คุณทําอะไรฉันก็ทําไอนั่น เขาใจหรือ

ยัง”

“เขาใจแลวครับ ก็...เปนอันวาหมดปญหาไปเสียที”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)