Page 44 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 44

44



                   สมบูรณพูนสุขของหลอนเอง  หลอนคงอยูในอาการทอดอารมณเฉย  เหมือนจะไมเห็นวาเขาไดกาว

                   เขามา
                            “นอยเขาเปนคนจัดการขึ้นทั้งนั้น”  ม.ร.ว.เชษฐาบอก “เขาบอกวา  ค่ําวันนี้เขาจะขอเปน

                   เจาภาพเลี้ยงฉลองในการเซ็นสัญญา ยอมเปนผูนําทางของคุณ หรือจะพูดใหตรงที่สุดก็คือ ฉลองใน

                   การที่ชีวิตของเราทั้งหมด  จะไปรวมเผชิญกับเหตุการณที่เรายังไมสามารถทํานายไดถูกในอนาคต
                   เบื้องหนา”

                            รพินทรเบิกตาตื่นเล็กนอย หันไปทางดาริน ผูไมมองสบตาเขา แลวกมศีรษะ

                            “เปนความกรุณาเหลือเกินครับคุณหญิง ผมขอรับเชิญนี้ดวยความยินดี”

                            “ฉันนึกวาฉันจะทําความรําคาญ ไมพอใจใหคุณเสียอีก”
                            ดารินพูดชาเย็น  พรอมกับลุกขึ้นยืน  รพินทรหัวเราะขันๆ  ขยับเกาอี้หัวโตะใหกับหลอน

                   หญิงสาวทรุดกายลงนั่งพรอมกับบอกขอบคุณเรียบๆ ม.ร.ว.เชษฐานั่งที่หัวโตะอีกดานหนึ่ง รพินทร

                   และไชยยันตนั่งตรงขามกัน

                            การรวมรับประทานอาหารค่ํามื้อนั้น  เต็มไปดวยรสชาติอันนาตื่นใจสําหรับสามชาย  ผูมี
                   ความรูสึกเหมือนรูจักสนิทสนมกันมานาน  รพินทรสุภาพออนโยน  และสงบเสงี่ยมเจียมตัวอยูใน

                   ฐานะลูกจาง  โดยไมมีอะไรบกพรอง  ทั้งหมดสนทนากันไปพลาง  เวนดารินคนเดียวที่รับประทาน

                   อยูเงียบๆ  ขณะที่สามชายชนแกวและดื่มใหแกกัน  หลอนก็ไมไดรวมดวย  เพียงแตคลึงแกวไวนใน
                   มือเฉย รพินทรชูแกวขึ้นใหแกหลอน

                            “สําหรับคุณหญิงดาริน ผูกรุณาเปนเจาภาพเลี้ยงผม” แลวก็ดื่มรวดเดียวหมด

                            หลอนดูเหมือนจะเลิกคิ้วงามขางหนึ่งขึ้นนอยๆ กระดกแกวไวนขึ้นนิดๆ แลวจิบ
                            “เซเรเนดบทนี้ไพเราะมากนะครับ โดยเฉพาะอยางยิ่ง ในบรรยากาศอยางนี้”

                            เขาชวนหลอนพูดอยางเอาใจ เพราะเห็นนั่งเฉยอยูตลอดเวลา

                            “ออ! คุณเขาใจคุณคาของดนตรีเหมือนกันหรือ?”
                            ดารินถามเรียบๆ พรานใหญแทบจะสําลักไวน

                            “ไมเขาซึ้งถึงนักหรอกครับ  เพราะสิ่งแวดลอมในชีวิตอยางผม  ทําใหไมมีโอกาสอภิรมย

                   กับมันนัก ผมเคยไดรับของขวัญจากคุณอําพลชิ้นหนึ่ง เปนวิทยุทรานซิสเตอรอยางดี สําหรับเอาไว

                   ใหผมนําติดตัวในเวลาตระเวนปา แตนาเสียดายเหลือเกิน พวกชางปามันชวยกันกระทืบวิทยุของผม
                   พังหมด ตอนที่มันเขามาเยี่ยมแคมปผม ในขณะที่ผมไปนั่งหาง ตั้งแตนั้นผมก็เลยไมมีดนตรีฟง”

                            พี่ชายกับเพื่อนชายของหลอนหัวเราะครื้นเครง ดวยอาการพูดแบบหนาตายของเขา แตดา

                   รินยักไหล


                            หลังอาหาร อันเปนเวลาที่นั่งพักผอนอยูกับกาแฟ และบรั่นดี หลอนก็หันมาถามเขาแทรก

                   การสนทนาอื่นๆ ขึ้นวา



                   [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
   39   40   41   42   43   44   45   46   47   48   49