Page 47 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

47

“และก็ขอใหแนใจเสียทีวา ตั้งแตคุณเกิดมา คุณคงจะไมเคยเห็นผูหญิงคนไหนดื้อรั้นเอา

แตใจตัวเทากับสุภาพสตรีผูนี้”
ไชยยันตเสริมมาหนาตาเฉย

ดารินหันไปมองคอนเพื่อนชายจนตาคว่ํา ขยับแอปเปลในมือขึ้น ทําทาเหมือนจะขวาง

เพื่อนชายรองลั่นตั้งทาหลบ บนโตะมีบรรยากาศครื้นเครงขึ้นอีก ในสายตาของรพินทรครั้งแรก ที่

เขามองเห็นไชยยันตและ ม.ร.ว.หญิงดาริน เขาคิดวาคนทั้งสองนาจะเปนคูรักกัน แตแลวเมื่อดูๆ ไป

ก็รูแนวาหนุมสาวทั้งสองเปนเพื่อนที่สนิทสนมกัน ไมผิดอะไรกับเพื่อนชาย มีแตสัมพันธฉันเพื่อน
รัก หรือมิฉะนั้นก็พี่นองอันเนื่องมาจากคลุกคลีกันมาแตเล็กแตนอยเทานั้น ไมมีอะไรที่จะเอนเอียง

ไปในดานชูสาวเลยแมแตนอย

ไชยยันตเปนคนมีอารมณสนุกราเริงอยูตลอดเวลา และชางแหย เทาๆ กับที่ดารินก็ขี้งอน

โมโหงาย บางขณะทั้งสองทะเลาะกันเหมือนเด็กๆ
“ที่หลมชางนี่ใชไหม ที่คุณไดขาววาอนุชาทิ้งเกวียนของเขาที่นั่น และเดินทางบุกบั่น

ตอไปพรอมกับพรานพื้นเมืองอันเปนคนใชของเขาที่ชื่อหนานอิน”

ม.ร.ว.เชษฐา ถามขึ้นดวยเสียงเครงขรึม
“ครับ ที่นี่แหละเปนแหลงสุดทายเหมือนอยางที่ผมเรียนแลววา เราจะตองทิ้งสัมภาระไม

จําเปนของเราทั้งหมดไวที่นั่น คุณชายอนุชาจําตองละเกวียนและเดินทางไปตามลําพังกับคนใชรวม

ตาย ก็เพราะเหตุผลที่เรียนแลวคือ ไมมีใครที่จะยอมสมัครรวมทางไปดวย”

“เราจะใชระยะเวลาเดินทางสักกี่วัน ถึงจะถึงหลมชาง”
ไชยยันตหันมาถามขึ้นบาง น้ําเสียงจริงจังเปนงานเปนการขึ้น

“ประมาณ 2 อาทิตยครับ”

“แลวตอจากนั้น?”
ดารินเอยขึ้นลอยๆ ขณะที่ใชเล็บขีดโตะเลน

“สวรรคเทานั้นที่จะรูได”

ม.ร.ว.เชษฐา จุดกลอง รูสึกวาเขาจะใชความคิดอยางหนักหนวง
“ตามแผน คุณบอกไววาเราจะใชคนอาสาสมัครรวมตายกับเรา 5 คน เดินทางไปดวย

ไมใชหรือ ภายหลังจากออกจากหลมชาง”

“ครับ”
“หาไดครบแลวหรือยัง?”

“เราไดมาแลวสี่คนครับ เปนพรานพื้นเมืองมือดีที่เคยรวมเดินปา รูเห็นนิสัยและฝมือ

พอจะไววางใจได พวกเขาอาสาสมัครอยางเต็มใจเพราะรักใครนับถือผม ยังขาดอยูเพียงคนเดียว ผม
ประกาศหาไปในหมูพวกเขาหลายวันแลว แตก็ยังไมเห็นมีใครมาสมัคร คงมีอยูแคสี่คนเทานั้น แต

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)