Page 45 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

45

“คุณรูสึกวาขาวของที่เราจะเอาติดไปดวยเหลานี้ มากมายเกินกวาจําเปนหรือ?”

พรานใหญทําหนาตื่น
“หามิไดเลยครับ มหาราชินีในอินเดีย หรือควีนอลิซาเบธ เวลาเสด็จประพาสปา พระองค

มีสัมภาระขางของที่จะโดยเสด็จดวยตั้งมากมายกายกอง มากกวาคณะของเราหลายเทานัก”

ทุกคนรูวานั่นเปนคําประชดแบบกึ่งสัพยอกลอเลียนโดยสุภาพของเขา ม.ร.ว.เชษฐา ไชย
ยันต หัวเราะดวยอารมณสนุก ม.ร.ว.หญิงคนสวยหนาง้ํา หลอนวางขอศอกลงกับโตะ เอาฝามือ

รองรับคางไว มองจองมายังเขา

“ความจริงมันไมนาจะเปนภาระอะไรที่นาวิตกกังวลไปเลย งบประมาณการเดินทางครั้ง

นี้ เราวางไวอยางไมอั้น และก็ควรจะถือหลักความสะดวกสบายใหมากที่สุดเทาที่เราจะหาได คุณ
อาจหัวเราะหรือนึกดูหมิ่นฉัน ในขอที่วาฉันเปนผูหญิงเมื่อรวมคณะเดินทางไปดวย ฉันก็วุนวาย

จัดเตรียมอะไรชนิดที่ทําใหคุณดูเปนการมโหฬาร เกินความจําเปนไป แตคุณลืมนึกไปเสียวา ฉัน

เปนคนรอบคอบ และหวังดีตอพวกเราทุกคน ขอบอกใหทราบเสียหนอยนะ คุณจะเชื่อหรือไมก็ตาม

ฉันไมใชผูหญิงประเภทผิวบาง ที่เหมือนผูหญิงทั่วไปอยางที่คุณคิดหรอก ฉันเคยผานกับชีวิต
กรานๆ เหนื่อยยากลําเค็ญมามากแลว ถึงจะไมเกงเทาคุณ ก็ใชวาจะไมเคยลิ้มรสมันเสียเลย ฉันเคย

เดินปามาแลวหลายแหง ที่ถือกันวาเปนปาดุรายกันดารที่สุด ไมวาจะในแอฟริกาหรือดงดิบแถบ

อเมริกาใต การศึกษามานุษยวิทยาของฉัน บังคับฉันใหตองบุกบั่นเขาไป เพราะฉะนั้นถาคุณจะ
ระแวงอยูในขอที่วา ฉันไมเขาใจ ‘ชีวิตการเดินปา’ ละก็ คุณเขาใจผิดมาก”

“โอ!...”

รพินทรอุทานออกมาทําทาตกใจ แตหลอนรูวาเขาอยูในอาการลอเลียนเชนเดิม
“ผมไมไดมีความคิดจะดูหมิ่นอะไรคุณหญิงเลยครับ เปนความสัตยจริง แตผมเกรงไปวา

การศึกษามานุษยวิทยาของคุณหญิง กับการไปเพื่อติดตามคนหาคุณชายอนุชาคราวนี้ มันอาจไม

เหมือนกันนัก”
“ไมเหมือนกันยังไง?”

“ความหมายของ ‘การไป’ มันแตกตางชัดอยูแลวนี่ครับคุณหญิง คุณหญิงเคยไปเพื่อ

การศึกษา ก็คือไปเพื่อการศึกษา แตในคราวนี้เราไปเพื่อคนหาบุคคลที่สาบสูญ ซึ่งเรายังไมรูเลยวา

จะพบเขาหรือไม และไมมีกําหนดการวาเมื่อไหรจะสุดสิ้นการเดินทางของเรา เทาๆ ที่ยังทายไมถูก
ทั้งสิ้นวาอะไรมันจะเกิดขึ้นบาง คุณหญิงเองก็นาจะทราบดีอยูแลววา ภายหลังจากที่ผมไดเซ็น

สัญญาการนําทางฉบับนั้นเสร็จเรียบรอย ผมก็ไดทําพินัยกรรมขึ้นอีกฉบับหนึ่ง มอบทุกสิ่งทุกอยาง

ใหแกคุณแมของผม สิ่งนี้มันยืนยันชัดอยูแลววา ผมหวังไวนอยเหลือเกินวาจะไดกลับมาเลี้ยงดูทาน
อีกในการเดินทางครั้งนี้”

ทุกคนนิ่งงันกันไปอีกครั้ง

ม.ร.ว.หญิงดารินเคาะนิ้วลงกับโตะ ยิ้มมุมปาก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)