Page 61 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 61
61
เชษฐากับไชยยันตเคยเปนนักลาสัตวสมัครเลน ออกเที่ยวปาในทุกครั้งเทาที่โอกาสจะ
อํานวยใหได สวน ม.ร.ว.หญิงดาริน ก็เคยออกปาเกี่ยวกับการศึกษาในดานมานุษยวิทยา ผนวกกับ
นิสัยที่ชอบซุกซนซอกแซกผิดหญิงของหลอน อันเปนธรรมชาติประหลาดที่ไมนาจะมีอยูในผูหญิง
สามัญทั่วไป แตจะอยางไรก็ตาม คนเหลานั้นไมใชบุคคลที่ใชชีวิตอยูในปาเปนอาชีพอยางเขา ซึ่ง
ยอมจะเปรียบเหมือน ‘ผูเยาว’ สําหรับ ‘ปา’ อยูดี
“จากประสบการณและทรรศนะพรานใหญอยางคุณ การยิงสัตวในลักษณะไหน ที่เปน
ไคลแมกซของความตื่นเตนสนุกสนานที่สุด” ไชยยันตถามอยางกระตือรือรน
“ความตื่นเตนออกรสออกชาติที่สุดในการยิงสัตวก็คือ สัตวใหญมีอันตรายในขณะที่มัน
ไดรับบาดเจ็บอยูกอน ทวีความดุรายยิ่งขึ้น และวิ่งสวนเขามาหมายจะเอาชีวิตของเรา และเราก็ยิงมัน
ในขณะนั้นนั่นแหละครับ แตผมไมขอสนับสนุนหรือแนะนําวิธียิงสัตวในแบบนี้แกใครทั้งสิ้น
เพราะมันเปนวิธีที่เสี่ยงอันตรายอยางที่สุด และผิดหลักของพรานทั่วไป ผมเองก็ไมนิยมปฏิบัติ
นอกจากวามันจะเกิดขึ้นเพราะความจําเปนบังคับ ผมเกือบจะเอาชีวิตไมรอดมาครั้งหนึ่งแลว ในการ
ยืนปกหลักยิงกระทิงที่สวนชารจเขามา แตในขณะนั้นมันจวนตัวจริงๆ หาที่หลบหรือกําบังไมทัน
กระทิงตัวนั้นถูกปราบลงได แตตัวผมเองก็ไปนอนโรงพยาบาลเสียเดือนกวา ความจริงนาจะตาย แต
โชคของผมยังดีอยู”
“เราไดทราบขาวเรื่องนี้อยูเหมือนกัน คุณอําพลเลาใหเราฟง”
เชษฐาพูด
“ความตื่นเตนที่รองไปจากนี้ก็คือ การยิงสัตวในขณะที่อยูพื้นดินอยางเดียวกับมัน ไมวา
จะเปนการเดินแกะรอยยิง หรือวานั่งซุมยิง เพราะโอกาสที่มันจะทําใหเราตื่นเตนหวาดเสียวมีอยูมาก
ผิดกับการนั่งหางยิง ซึ่งแทบจะเรียกวาเราไมมีการเสี่ยงอะไรเลย เอาเปรียบมันทุกประตู”
“สัตวปาชนิดไหน ที่เปนอันตรายที่สุดในการเดินปา”
ดารินตั้งคําถามมาบาง
“คุณหญิงลองทายซิครับ”
“ชางกระมัง”
“ไมใชครับ”
“เสืองั้นรึ ฉันเคยไดยินไดฟงอยูบอยๆ เหมือนกันวา ถามันดุจริงๆ มันจะยองเขามาเลน
งานพวกลาสัตวจนถึงแคมปที่พักในขณะที่นอนหลับ”
“ก็ไมใชอีกนั่นแหละครับ เสือ ชาง หรือสัตวใหญนากลัว มีอันตรายตางๆ แทที่จริงไมได
เปนภัยที่นากลัวสําหรับนักเดินปาเลย ธรรมชาติของพวกนี้โดยปกติแลวมักจะหนีคนอยูเสมอ จะสู
หรือคิดทํารายก็เฉพาะเมื่อตอนเจ็บและจวนตัวเทานั้น”
“ถางั้นอะไรละ หรือวาไมมี”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
