Page 62 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

62

“มีซิครับ มีแนๆ นักเดินปาหรือลาสัตวทุกคนกลัวมันทั้งนั้น และก็ไมมีทางจะปองกันได

นอกจากจะใชความระมัดระวังรอบคอบใหมากที่สุด งูพิษทุกชนิดยังไงละครับ คุณหญิง เจาพวกนั้น
มักจะเลนงานเราโดยไมรูตัวเสมอ อาจเปนการเดินไปเหยียบมันอยางบังเอิญ อาจผานไปในขณะที่

มันหลบซอนอยู หรืออาจแอบเขามากัดในขณะที่เรานอนหลับ ชีวิตของนักเดินปาสวนมาก สิ้นไปก็

เพราะอันตรายจากพวกงูพิษเหลานี้ มากเสียกวาสัตวอื่นๆ”
“เสนผมบังภูเขาเลย หรือยังไงนอย?”

ไชยยันตหันมาลอดารินพรอมกับหัวเราะ

“แตนอยคงไมกลัวไมใชเหรอ เห็นเตรียมเซรุมมาตั้งแยะนี่”

ม.ร.ว.ดารินหนาง้ํา พูดกระแทกเสียง
“เมื่อฉันถามถึงสัตวปา ฉันไมไดหมายความถึงจําพวกงู ฉันหมายถึงสัตวสี่เทาสองเทา

ทั้งหลาย ก็ไมนึกเหมือนกันวาเขาจะตอบแบบกําปนทุบดินแบบนี้ งูนะใครๆ ก็รูวามันมีทุกหนทุก

แหงนั่นแหละ ปาดงพงพีตามทุงตามนา หรือแมกระทั่งลานเทอเรสหินออนในบานของฉันที่

กรุงเทพ งูเหามันยังเคยเลื้อยขึ้นมาเลย”
“เออแนะ อยากจะถามเพื่อหาความรูกับเขาแลว พอเขาตอบใหก็มีโมโห ยายนอยนี่”

พี่ชายตําหนิมาดวยอารมณขันๆ กึ่งรําคาญ

“คุณหญิงตองถามใหมซิครับวา สัตวปาที่เราจงใจจะลามันชนิดไหน เปนสัตวที่นากลัว
และมีอันตรายที่สุดในระหวางการลา”

“ไมถามแลว”

หญิงสาวตอบสะบัดๆ หัวเราะออกมาอยางถอนฉิว แลวกลาวตอวา
“แตอยากจะถามอีกขอหนึ่ง ในฐานะที่คุณเปนพรานใหญ ชื่อเสียงเกรียงไกรถึงขนาดนี้

คุณเลา รูไหมวาการลาสัตวอะไรที่ถือกันวาเปนสัตวใหญอันตรายที่สุดของโลก”

“ผมไมทราบหรอกครับ บางทีจะเปนเพราะผมไมใชพรานใหญของโลก อยางคุณหญิงวา
ก็ได”

รพินทรตอบอยางสุภาพ ซอนยิ้ม บอกกับตนเองวา นิสัยผูหญิงมักจะเปนอยางนี้เอง ตอ

ใหฉลาดปราดเปรื่อง ผานอะไรตออะไรมาสักขนาดไหนก็ตาม แตก็หนีอะไรที่เปนไปในแบบ

‘ผูหญิง’ หรือ ‘เด็ก’ ไปไมได

และในขณะนี้ เขามีความรูสึกเหมือนจะลอเด็กเลน ลอใหมีโมโหเดือดดาล แลวก็
พิจารณาดูความนาเอ็นดูระคนไปกับนารําคาญนั้นดวยอารมณครื้นเครง

ไชยยันต ผูดูเหมือนจะเปนขมิ้นกับปูนมาตลอดเวลากับดาริน ก็กระทุงแทนมาใหวา

“แลวนอยวาอะไรละ ไหนลองขยายภูมิของนักลาสัตวที่คุยวาผานมาแลวทุกปาทั่วโลก
หนอยซิ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)