Page 66 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

66

“พบอะไรๆ หลายอยางที่เปนขอสงสัย แตยังไมเคยพูดใหใครฟงเลย ตามปกติเราขึ้นหาง

กันตั้งแตบายสี่โมง แลวก็แกรวทรมานอยูบนนั้นจนกวาจะรุงเชาของอีกวันหนึ่ง เทาที่ผมเคยยิงสัตว
ไดทุกครั้ง เปนเวลาที่พระอาทิตยยังไมตกดิน มีแสงสวางพอใหเห็นศูนยปน แตพอมืดแลว ผมไม

เคยยิงอะไรไดเลยสักครั้ง ทั้งๆ ที่สัตวมันเขามาใตหางมากมายกายกองไปหมด ไฟฉายที่สองออกไป

มักจะติดบังไพรของตัวหางเอง หรือมิฉะนั้นก็ติดกิ่งไมใบไมเสียหมด กวาจะพบตาสัตว พวกมันก็
เปดอาวไปหมดแลว หรือตอใหพบมัน ผมก็ยังนึกไมออกวา ในระหวางไฟฉายที่เราสองสะกดตา

สัตวไว และในระหวางปนที่เราพยายามจะเล็งศูนย มันคงอะหลุกขลุกขลักพิกล มันไมถนัดเลย และ

ผมเคยทําไฟฉายตกจากหางในเวลาฉุกละหุกนี่บอยๆ คุณเคยพบกับความยุงยากในขอนี้บางไหม

หรือวาคุณมีวิธีแกไขยังไง จนกระทั่งเดี๋ยวนี้ ผมก็ยังสงสัยนั่นเองวา พวกที่เขานั่งหางยิงสัตวกลางคืน
โดยใชฟายนั้นนะ เขายิงสัตวไดโดยวิธีไหน ถาหากบริเวณที่ขัดหางเปนทุงโลงก็เปนอีกเรื่องหนึ่ง

เพราะไมมีอะไรมาขัดขวางเกะกะลําไฟฉายเปนอุปสรรค ทําใหสองเห็นไดงาย แตถาบริเวณที่ขัด

หางเปนดงทึบ มีกิ่งไมบังไพรหนาแนน เขาจะสองไฟยิงไดยังไง”

“นักลาสมัครเลน หรือพรานฝกหัด พบปญหาอยางที่คุณไชยยันตวามาแลวทุกคนครับ”
จอมพรานอธิบายในขณะที่ยิ้มอยางสุภาพ

“ความสําเร็จในเรื่องนี้ มักขึ้นอยูกับแบบของปนที่จะใชยิง และความชํานาญในการยิง จะ

มามัวพะวงพึ่งไฟฉายอยูไมได ถูกแลวครับ การใชไฟฉายสองบนหางที่มีบังไพรหรือซุมไม
หนาแนน ไมทําใหเกิดประโยชนอะไรขึ้นมาไดเลย นอกจากจะทําใหสัตวรูตัว เตลิดหนีเสียกอนที่

เราจะเห็นมันถนัดดวยซ้ํา นักลาสัตวที่ชํานาญจะไมพยายามใชไฟฉายเลย ในขณะที่นั่งซุมอยูในที่มี

บังไพรและพุมไมทึบ เสียงการเคลื่อนไหวของสัตวก็ดี เสียงกัดกินอาหารหรือกินน้ําก็ดี พรานที่จัด
เจนจริงๆ จะคํานวณถูกในทันทีวาควรจะเปนชนิดไหน หรือถาคลาดเคลื่อนไปบางก็ไมมากนัก คง

อยูในประเภทใกลเคียงกันนั่นแหละ และจะตองรูดวยวา สัตวอยูหางออกไปทางดานไหน สัก

เทาไหร และอาศัยยิงตามเสียงโดยใชการคํานวณ มันออกจะยากอยูมากสําหรับคนฝกใหม และใน
การยิงสุม โดยอาศัยเพียงแคเสียงของสัตวประกอบกับการคํานวณนี้ ไมมีปนชนิดไหนจะใหผลดี

เทากับประเภทลูกซอง ผมถึงไดบอกแตแรกแลวไงครับวา ผมชอบใชปนชนิดนี้ สําหรับยิงสัตวใน

เวลากลางคืน คือตัดปญหาในเรื่องการมองเห็นศูนยปนหรือไมออกไป พอวาดปากกระบอกตรง เรา

ก็เหนี่ยวไกไดทันที ผิดกับไรเฟล ซึ่งจะตองใชการเล็งพิถีพิถัน ถามองไมเห็นศูนยปน ก็ไมมี
ความหมายอะไรเลย ไฟฉายนั้นเอาไวสองสํารวจดูผลการยิงเทานั้น คือยิงเสียกอน แลวคอยสองดูที

หลังวาถูกหรือเปลา โดยปกติแลว การนั่งหาง สัตวมักจะเขามาใหยิงในระยะใกลมากอยูแลว เราใช

ปนลูกซองยิงตามเสียง และการคํานวณสวนมากก็ไมคอยจะผิด หรือถาบังเอิญเราไมไดถือปนลูก
ซอง ถือปนไรเฟลแทน ก็ใชยิงในวิธีเดียวนี่แหละ คือยิงสุมเขาไปในที่หมาย ซึ่งเราแนใจวาสัตวควร

จะอยูที่นั่น เวนไวแตวาไรเฟลมันมีโอกาสถูกสัตวไดนอยกวาลูกซองเทานั้นในการยิงเดาสวนชนิด

นี้”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)