Page 70 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

70

ไดแมนยําถูกตองเหมือนกับการยิงเปากระดาษทุกนัด คุณหญิงก็สามารถจะทองปาไดอยางไม

จําเปนตองกังวลกับอะไรเลย”
“ฉันก็ไมเห็นกังวลอะไรสักนิด คนอื่นซิ ที่มากังวลกับฉันโดยไมจําเปน”

หลอนพูดเบาๆ หัวเราะเสียงใส

“เอาเถิดครับ แลวพรุงนี้คุณหญิงก็จะไดรูเอง และจะรูซึ้งขึ้นทุกขณะเมื่อเราลึกเขาไปยัง
เขาพระศิวะ อันเปนจุดหมายปลายทาง เรื่องของปามีอาถรรพณของมันอยูในตัว บางขณะมันลี้ลับ

มืดมน ชนิดที่วิทยาศาสตรก็พิสูจนไมได ถาเลาออกไปแลว พวกคุณก็อาจจะหัวเราะเห็นเปนเรื่อง

เหลวไหลขบขัน เอาไวเผชิญดวยตาเองดีกวาครับ จะอยางไรก็ตาม ขอเตือนย้ําไวอีกครั้งวา ไมวาจะ

พบเห็นอะไรที่ผิดปกติ วิกลวิการ คุมสติไวใหดี อยาขวัญเสีย ปนในมือนั่นแหละครับ จะเปน
เครื่องรางปองกันตัวเราไดอยางประเสริฐสุด พินิจพิจารณาดูใหแนเสียกอน แลวก็เล็งใหแน เหนี่ยว

ไกตูมออกไปเถิดครับ อะไรๆ ก็กระเจิงหมด”

เสียงของเขาเครงขรึมจริงจังผิดไป คณะนายจางทั้งสามหันมามองดูหนากัน ม.ร.ว.หญิง

ดารินหนาตื่นขึ้นในบัดนั้น กอดอกหอไหล
“เอะ! คุณพูดเปนนัยยังไงพิกล ฟงแลวชักขนลุก อธิบายใหชัดๆ หนอยซิ มันหมายถึง

อะไร เอ...นายพรานนี่พิลึกจริงเชียว ยิ่งใกลจะออกเดินทางก็ยิ่งพูดใหใจไมดี สิ่งที่ผิดปกติวิกลวิการ

ที่คุณวานะ มันคืออะไร?”
รพินทรหัวเราะหึๆ สีหนากรานเกรียมของเขาดูเปนเงาสลัว ยากที่จะอานออก ในแสง

รางๆ ของตะเกียงรั้วซึ่งจุดไว

“ใครบอกวาผมพูดใหใจไมดีครับ ผมพูดเพื่อใหเตือนสติไวกอนตะหาก ปาที่เราจะบุกบั่น
เขาไป เปนปาที่สูงที่สุด เต็มไปดวยสรรพอันตรายนานาชนิด รวมทั้งสิ่งที่เราอาจไมคาดฝนวาจะได

พบเห็น ชีวิตทีคลุกคลีหากินอยูในปามานานของผม ทําใหผมพอจะไดเรียนรูกับมันมาบาง

พอสมควร ผมเองก็เคยผานโลกที่ถือกันวาเจริญที่สุดมาแลว วิทยาศาสตรผมก็เรียนมาพอจะรู
ความหมายของมัน แตทฤษฎีของโลกเจริญเหลานั้น มันไมแนวาจะนํามาใชและตัดสินความในปา

ไดเสมอไปนัก บางขณะมันก็คานกันชนิดหนามือเปนหลังมือ แตผมมีความเชื่อมั่นวา พวกคุณลงได

ตั้งใจแนวแนที่จะเดินทางโดยไมคํานึงถึงอะไรแมแตชีวิตแลวเชนนี้ อะไรทั้งหลายแหลมันก็เปน

เรื่องเล็กไปหมด”
“ผมเขาใจความหมายของคุณ รพินทร”

เชษฐาพูดขึ้นต่ําๆ ยิ้มอยางเยือกเย็น ขณะที่เอื้อมมือมาตบไหลจอมพราน

“ผมกับไชยยันตก็ถือหลักเดียวกันกับคุณนั่นแหละ คือสติสัมปชัญญะและปนในมือ เรา

ไมหวั่นในการจะเผชิญกับอะไรทั้งสิ้น ภายใตการนําของคุณ เอาละ ดึกมากแลว เรานอนกันเถอะ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)