Page 87 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 87

87



                            “คุณสงสัยอะไร?”

                            “ตามปกติมันอยูเปนคู  เราอาจพบคูของมันอีกตัวในรัศมีหนึ่งกิโลเมตรที่เราจะเดินไปนี่ก็
                   ได  ทางที่ดีที่สุด  ผมอยากจะขอรองใหพวกคุณกลับขึ้นไปนั่งบนเกวียนเสีย  จนกวาจะถึงที่ซึ่งผมจะ

                   กําหนดใหพัก  ความจริงพวกคุณก็เดินกันมาหลายชั่วโมงแลว  ออมแรงไวยิงเลียงผาในตอนเย็นนี้

                   ดีกวา”
                            เชษฐา  ไชยยันต  และดาริน  หันมามองดูหนากัน  แลวเชษฐาผูเปนหัวหนาคณะก็ยิ้มพยัก

                   หนา

                            “ความจริงเรายังไมอยากจะกลับไปนั่งเกวียน อยากจะเผชิญอะไรเคียงบาเคียงไหลกับคุณ

                   ใหสาสมกับที่เราก็ไดตั้งใจมาแลว  แตพวกเราในฐานะที่ฝากชีวิตไวกับคุณ  ก็จะถือวาคําสั่งของคุณ
                   สําคัญที่สุด เอาละ พวกเราจะกลับไปอยูบนเกวียน”

                            “ขอบพระคุณครับคุณชาย  การเผชิญภัย  เรายังจะตองเผชิญรวมกันอีกมาก  และไมมี

                   ขอบเขตจํากัด  แตผมไมตองการใหคณะของคุณชายมาเผชิญและเสี่ยงกับไอสัตวไมมีตีนชนิดนี้เลย

                   มันไมมีประโยชนและไมนาสนุกสักนิด  ผมเองเดินปามานานก็ไมรูสึกสนุกในการที่จะพบมันเลย
                   และก็ไมอยากจะพบเห็นมันดวย  มันบังเอิญมาใหพบเอง  ไมถือเปนเกมสกีฬาหรือวาจะอะไรทั้งนั้น

                   นอกจากวาเปนเรื่องโชคไมดี ทนรําคาญอยูในเกวียนอีกสักชั่วโมงกวาๆ เทานั้นเองครับ เราก็จะถึงที่

                   พักแหงแรกของเราแลว”
                            “ออ!  บางทีคุณอาจตองการปนลูกซองมากกวานี้  บนเกวียนมีอยูตั้งสามกระบอกใหแง

                   ซายขนลงมาไดเลย”

                            “เห็นจะไมตองหรอกครับ ผมถือ เอฟเอนของคุณชายกระบอกนี้แลว แงซายเองก็ถือแฝด
                   ของคุณไชยยันตติดมืออยูโนน  นอกนั้นพรานของผมและพวกลูกหาบก็ลวนใชลูกซองกันอยูทุกคน

                   ถึงแมจะเปนแบบเดี่ยว บรรจุเดี่ยว แตหลายๆ กระบอกก็พอจะชวยกันไดทัน”



                            เชษฐานําคณะกลับขึ้นนั่งเกวียน  รพินทรสั่งจัดขบวนการเดินทางใหม  ถอนแงซายจาก

                   การเดินเฝาอยูใกลชิดกับเกวียนของคณะนายจาง  ใหขึ้นมาคูกับเขาพรอมกับจันและบุญคํา  ซึ่งให

                   คอยตามหลังเปนแถวเรียงสอง ตะโกนบอกเสยกับเกิดผูคุมอยูดานหลัง รวมทั้งลูกหาบทุกคนใหตื่น

                   พรอมคอยระวังภัยจงอางราย ที่อาจถูกดักหรือตามโจมตี แลวก็เคลื่อนขบวนตอไปอยางระแวดระวัง
                            “แงซาย แกดูจะมีสวนชวยชีวิตฉันมาสองครั้งแลวนะ”

                            จอมพรานพูดขึ้น ขณะที่เดินเคียงคูไปกับอดีตนายทหารโจรกะเหรี่ยง

                            แงซายยิ้มกวางๆ
                            “ใครจะรูได  สักวันหนึ่งผูกองอาจชวยชีวิตผมไวบางก็ได  และผมก็ตองการใหผูกอง

                   ชวย!”

                            “หมายความวายังไง?”



                   [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
   82   83   84   85   86   87   88   89   90   91   92