Page 144 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 144

middelen. Ik geef toe, als je zelf iets vindt, dan geeft dat een enor-
me voldoening. Op dat gebied verschillen we niet zoveel van onze
honden. Maar de voldoening die je voelt als je als team, door
constructief samen te werken, resultaten bereikt, is niet te be-
schrijven.
Onze taak zat erop. De onderzoeksrechter was tevreden, de
families konden beginnen met rouwen. Want hoewel iedereen
eigenlijk wist dat er nog een slachtoffer onder het puin moest
zitten, is het zo menselijk om dat niet te geloven vooraleer je een
lichaam hebt.
Het was goed dat ik de lange rit naar huis nog had. Het zijn
uren die ik nodig heb om alles nog eens op een rijtje te zetten en
de overgang tussen werk en privé te maken. Een politieman die
zegt dat het hem niets doet, die heeft een probleem en moet op
zoek gaan naar een psychiater en liefst ook naar ander werk. Zo-
lang je echter op het terrein bezig bent, voel je niets. Je sluit je
emotioneel af, je drijft op adrenaline. Als je dan samen met je
hond een lichaam vindt, ben je simpelweg tevreden. Net zoals ik
uitermate geïrriteerd kan rondlopen als we vermoeden dat er er-
gens een lichaam ligt en we het niet kunnen vinden. Als ik dan in
de auto naar huis rijd, zie ik als een film het hele onderzoek voor
mijn ogen.

Flashbacks
Ik kan niet zeggen dat ik de zaken die ik met Pacha en Gyzmo
probeer op te lossen, helemaal achter me kan laten. Ik zou lie-
gen. Maar ik heb er ook geen nachtmerries van. Wel heb ik af en
toe last van flashbacks. Je identificeert je hoe dan ook met slacht-
offers en hun families. Net zoals al mijn collega’s heb ik het per-
soonlijk erg moeilijk als er een kind in het spel is. Dat kan me
heel diep raken. En, als het aan mij ligt, wil ik ook liever niet met
de families van vermisten worden geconfronteerd. Na de vuur-
werkramp in Enschede zijn we met de honden in Nederland

144