Page 176 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team
P. 176

DVI  16-10-2007  09:42  Pagina 176







                               het  team  ging  erom  lijken  op  te  graven  en  te  kijken  waaraan  de
                               slachtoffers  overleden  waren.  Van  identificatie  was  er  nergens
                               sprake,  hoewel  we  heel  snel  begrepen  dat  de  begraven  slacht-
                               offers nooit een naam hadden gekregen.
                                  Tussen  het  ogenblik  dat  Joan  het  bewuste  telefoontje  kreeg
                               om een team samen te stellen om naar Kosovo af te reizen en het
                               moment waarop we werkelijk zijn vertrokken, lagen wel een paar
                               dagen.  Niet  dat  het  samenstellen  van  het  team  zo’n  grote  op-
                               dracht was. Wie toezegt om met het DVI samen te werken, weet
                               dat zijn valiesje altijd klaar moet staan. Op het ultieme moment
                               komt het er eigenlijk alleen nog op aan om een vervanger te vin-
                               den die onze lesopdracht aan de ULB overneemt en iemand aan
                               te  stellen  die  onze  opdrachten  aan  het  Medico-Legaal  Instituut
                               van Charleroi vervult. Maar daar gaan geen dagen overheen, dat
                               is  vrij  snel  geregeld.  Neen,  de  reden  dat  we  op  stand-by  werden
                               gezet, lag louter aan onze regering. Die had immers de vraag ge-
                               kregen van het Internationaal Gerechtshof van Den Haag en die
                               moest budgetten vrijmaken.
                                  In  het  verleden  hadden  we  al  geregeld  samengewerkt  met  het
                               DVI, maar het was de eerste keer dat we een soortgelijke opdracht
                               kregen.  Een  wetsgeneesheer  is  vanzelfsprekend  veel  meer  bezig
                               met  het  bepalen  van  doodsoorzaken  dan  met  het  vaststellen  van
                               een identiteit, maar het idee dat we lichamen alleen maar zouden
                               moeten opgraven om de oorzaak van het overlijden vast te stellen
                               (terwijl  we  heel  goed  wisten  dat  die  slachtoffers  nooit  een  naam
                               hadden gekregen) was een gedachte waaraan we moesten wennen
                               en waar we ons eigenlijk niet echt comfortabel bij voelden. De op-
                               dracht  op  zich  vonden  we  echter  vanzelfsprekend  een  hele  uit-
                               daging en aangezien we van uitdagingen houden...
                                  Het  is  misschien  wat  vreemd  dat  wij  hier,  vanuit  twee  ver-
                               schillende  disciplines  – zijnde  de  antropologie-anatomie  en  de
                               geneeskunde  – bijna  uit  één  mond  spreken.  Geen  van  ons  bei-
                               den  kan  echter  alleen  werken.  We  hebben  beiden  een  expertise



                                                           176
   171   172   173   174   175   176   177   178   179   180   181