Page 181 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 181

Als we in onze missie in Kosovo zijn geslaagd, dan is het niet het
minst door de creativiteit, de werkkracht en het eeuwige opti-
misme van de Civiele Bescherming. Voor die mannen leek geen
uitdaging te groot. Wilden we een extra autopsietafel? Vraag ons
niet waar ze hem vandaan haalden, maar op het eind van de dag
stond er een tafel die misschien niet in de prospectus van een
medische firma zou thuishoren, maar die wel prima voldeed
voor wat we hem nodig hadden.
Wij waren de enige ploegen die ter plaatse werkten. Andere
teams groeven lichamen op, verpakten ze en trokken dan naar
een medico-legaal instituut of iets wat erop moest lijken. Die
manier van werken beviel ons niet zo. Wij willen namelijk zien
hoe de lijken begraven liggen, hoe ze eraan toe zijn, welke details
ons zouden kunnen helpen bij het vaststellen van de oorzaak
van hun overlijden. Het vergde wat kennis van andere religies
om te zien dat de lichamen in de sleuf niet op de traditionele
moslimmanier waren begraven. In dit geval was die kennis on-
ontbeerlijk en doorslaggevend om het verhaaltje van Milosevic
te doorprikken. Hij bleef immers volhouden dat de plaats waar
wij aan het zoeken waren, een regulier kerkhof was. Voor de
NAVO-troepen ter plaatse werd het al snel een grapje: Milosevic
had geen geluk: hij was op Belgen gevallen.
Zonder dat we ook maar enig materiaal hadden gebruikt,
werd al heel snel een aantal dingen duidelijk. Menselijke weke
delen vergaan vrij snel, maar kleren blijven eigenlijk lang intact.
Ze verkleuren door de natuurelementen en de lichaamssappen,
maar ze blijven heel lang herkenbaar. Als je verschillende licha-
men vindt met een paar T-shirts, hemden en zelfs broeken over
elkaar en het is buiten niet berekoud, dan weet je dat je niet zo-
zeer met heldhaftige soldaten te maken hebt, maar veeleer met
vluchtende mensen die zo veel mogelijk kleren over elkaar heb-
ben aangedaan om zo weinig mogelijk in hun armen te moeten
dragen.

181