Page 185 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 185

leden. Wij waren buiten hun gezichtsveld aan het werken, maar
af en toe werd het geluid van schoppen, truwelen en het kleine
materiaal waarmee wij werkten overstemd door een radeloze
schreeuw van aan de overkant van de weg waar weer iemand kle-
dingstukken had herkend.
We hadden van de werkplek een echte werksite gemaakt. Ge-
neratoren zorgden voor elektriciteit en de Civiele Bescherming
had een rudimentaire, maar goed functionerende douche ge-
maakt. Enfin, meer dan een grote zak water aan een boom was
het niet. Maar de zon maakte het water warm en op het einde
van de dag hoefden we niet in onze stinkende kleren in de bus
naar de slaapplaats.
Omdat we altijd op alles voorzien waren, hadden wij ook al
het nodige materiaal mee om leeftijden te bepalen. Wij waren
trouwens een van de weinige teams dat zo nauwgezet de licha-
men in kaart kon brengen. Het zorgde er ook voor dat we al na
enkele dagen het patroon van de misdaad konden herkennen.
Alle slachtoffers waren mannen, een uitzondering niet te na ge-
sproken. We vonden geen enkel hoogbejaard slachtoffer en – ge-
lukkig – ook geen enkel klein kind. Wel jonge adolescenten en
eigenlijk elke man die nog in staat was om arbeid te verrichten.
Of, in dit geval, om oorlog te voeren. Twee generaties mannen
waren hier zonder medelijden om het leven gebracht.
Het moet een slachtpartij zijn geweest. Een moordpartij op
ongewapende mensen. We vonden bewijzen dat sommige slacht-
offers waren doodgeschoten terwijl ze hun armen in de lucht
hadden gehouden. De kogelbaan bewees dat. Sommigen waren
geëxecuteerd met een revolverschot. Maar de meesten waren ge-
woon weggemaaid met machinegeweren. Je kon de baan soms
gewoonweg volgen: op een rij tegen de muur gezet en afgemaakt.

Bloemen
Wat we hadden gevonden, schokte ons. Gelukkig konden we er

185