Page 183 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 183

doden een naam te geven, konden we getroffen families zekerheid
geven. We vulden daarom ook de Interpolfiches in en we konden
alleen maar hopen dat die ooit van nut zouden kunnen zijn.

Volkstoeloop
Twee dagen hebben we ‘ongestoord’ gewerkt. Toen hadden de
geruchten de bevolking gealarmeerd. Het begon met een tractor
met een of twee mensen erop. Het eindigde met een volkstoe-
loop van bijna allemaal vrouwen, kinderen en heel oude man-
nen. Ze stonden zwijgend langs de weg, wachtend. Nu is er één
regel die we móeten volgen om ons werk naar behoren te kun-
nen blijven doen: laat ons ons alstublieft bezighouden met de
overledenen, confronteer ons niet met de levenden. Als we als
DVI werkelijk voor identificatie gaan, dan moet dat door twee
compleet gescheiden teams gebeuren: een dat zich bekommert
om de ante-mortemgegevens en een dat de post-mortemgege-
vens verzamelt. In de eerste plaats is dat noodzakelijk om ‘be-
smetting’ te voorkomen. Het ene team wordt dan niet beïnvloed
door wat er in het andere team gebeurt.
Maar er is ook het emotionele aspect. We kunnen tientallen
stoffelijke resten onderzoeken, maar het wordt emotioneel heel
zwaar als die verbonden worden met een rouwende familie, met
huilende nabestaanden, als het slachtoffer eigenlijk een gezicht
krijgt. Het klinkt misschien vreemd, want net daarom doen wij
ons werk: opdat slachtoffers een gezicht zouden krijgen. En toch
is de scheiding tijdens ons werk bijna van cruciaal belang.
We konden die stille massa echter niet zomaar laten staan. Als
we effectief wilden verder gaan en van onze gerechtelijke missie
ook een humane missie wilden maken, dan moesten we daar de
consequenties van onder ogen zien. Willy, een speurder van het
DVI, zette daarom aan de andere kant van de weg een tentje op.
Die weg werd de zichtbare scheidingslijn tussen levenden en do-
den. Langs de ene kant werd het materiaal zo opgesteld dat wij,

183