Page 179 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 179

maar roeien met de riemen die ze hadden. En dat waren korte
riempjes...

De eerste indruk van de streek rond Pristina was overweldigend.
We kwamen vanuit het rustige België en na amper drie uur vlie-
gen zaten we in oorlogsgebied. Want dat was het: een land dat
overweldigend de sporen van de oorlog droeg. Je rook bij wijze
van spreken nog het kruit in de lucht. We passeerden spookdor-
pen, door God en alleman verlaten. Alles lag plat en als het niet
tegen de grond lag, dan droeg het de sporen van zware gevech-
ten. Half platgebombardeerde huizen waar je door de kogelgaten
in de nauwelijks overeind staande muren de resten van het inte-
rieur kon zien. We waanden ons een beetje de voorhoede van de
hulpteams, maar het gaf zo’n immens triest gevoel.
Voor logement was gezorgd in het militaire Engelse kamp in
Cikatovo. Het waren wel geen tenten, maar daarmee was ook
alles gezegd. Ooit was het gebouw waarin we logeerden een
soort heropvoedingsinstituut. Veel comfort had het dus niet,
maar voor ons was het voldoende.
Nauwelijks een dag later gingen we aan de slag op een van de
sites. Militieleider Arkan zou een groep mannen in een moskee
hebben samengebracht om hen daar te vermoorden. Maar hij
zou ook een autobus vol vluchtende mensen hebben doen stop-
pen: de vrouwen en de kleine kinderen naar links, de mannen
naar rechts. Van die mannen was nooit meer iets gehoord. Toen
de NAVO de touwtjes in handen had genomen, zou Milosevic
orders hebben gegeven om de lichamen van de vermoorde man-
nen die al die tijd op een hoop hadden gelegen, in het verlengde
van een verlaten kerkhof te begraven. Want geef toe, wie zou er
op een kerkhof gaan zoeken naar doden? Alleen was alles in ze-
ven haasten gebeurd en kon je, zelfs ongetraind, zien dat dit geen
reguliere graven waren maar sleuven, oppervlakkige loopgrach-
ten die slordig waren dichtgegooid. Niemand had de lijken die

179