Page 180 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 180

erin lagen opgegraven, laat staan bekeken. Maar de geruchten
gingen en die zouden wij nu onderzoeken.
Even dachten we dat we een halve eeuw waren teruggestuurd
tot in het naziregime: een lange sleuf, haastig dichtgegooid. Hier
en daar zagen we beenderen met wat flarden kleren uit de grond
steken. De stank was ons bekend, maar voor buitenstaanders
was hij niet te harden. We wisten duidelijk waar we moesten zijn
maar als iemand ooit had gedacht dat dit als een regulier kerk-
hof zou worden gezien, dan was hij toch niet van deze wereld.

Veldwerk
Het hele terrein was ongeveer een hectare groot. Er meteen met
de grote middelen tegenaan gaan was er niet bij. De Engelse
militairen ter plaatse vertelden ons dat het niet ondenkbaar was
dat de Milosevicgezinden bij hun aftocht de boel met antiper-
soonsmijnen hadden gedecoreerd. De Canadese ontmijners gin-
gen ons daarom letterlijk voor. Gelukkig maar, want het was
anders een bijzonder explosieve expeditie geworden. Toch heb-
ben we risico’s moeten nemen. Een van de mogelijkheden was
immers dat de milities ook boobytraps zouden hebben vastge-
maakt aan lijken. Als je dan zo’n lichaam optilt, activeer je een
ontsteking en ga je samen met je lijk de lucht in. We wisten dat
dit risico bestond en we hebben het erbij genomen. Gelukkig is
de hele begrafenistoestand voor de milities heel erg snel moeten
gaan. Anders hadden we dit verhaal nu niet kunnen navertellen.
Als we het nu bekijken, dan is het eigenlijk vreemd dat we ons
erg veilig voelden. We voelden ons veilig in de groep van het DVI-
team, we voelden ons beschermd door die internationale samen-
werking om dit project alvast goed af te werken. We werden om-
ringd door experts die elk, in hun vak, de besten wilden zijn.
Zo snel mogelijk zijn we toen gestart met het maken van een
werkplek, vlak naast de begraafplaats. Gelukkig hadden we de
mensen van de Civiele Bescherming mee. Ze zijn goud waard.

180