Page 184 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 184

als onderzoeksteam van de doden, de levenden niet konden zien
(en omgekeerd) en langs de andere kant van de weg begon Willy
met het verzamelen van ante-mortemmateriaal. Hij noteerde
gegevens over tanden (gouden tanden, bruggen, onvolledig ge-
bit), kleren, speciale merktekens, oude breuken. We vroegen en
kregen tolken die Willy konden helpen en op het terrein werden
ook autochtonen bij ons werk betrokken. Zo kreeg het vertrou-
wen tussen ons en de lokale bevolking een basis. Het idee was
goed, de uitvoering was echter niet zo gemakkelijk. Drie autoch-
tone vertalers haakten af; het was psychologisch veel te zwaar.
We begrepen dat.

De keuze die we rond deze missie hadden gemaakt, had ook an-
dere implicaties. Als we lichamen wilden identificeren, dan moes-
ten we mensen bij voorkeur ook iets laten zien: kleren, schoenen,
accessoires... De stap naar DNA-onderzoek was er niet bij, ge-
zien het initiële doel van onze missie. We hadden daar ook de
mogelijkheden niet toe en zeker geen budget. We zouden het zo
veel mogelijk van visuele identificatie moeten hebben. Maar geen
van de autochtonen zou in de skeletten die we hadden gevon-
den, een dierbare kunnen herkennen. De kleren zouden dus cru-
ciaal worden, samen met gegevens over tanden en oude breuken.
We creëerden dus een wasploeg. Die schrobde de doordrenk-
te kleren zo veel mogelijk schoon zodat ze op zijn minst een
beetje toonbaar waren. De kleren werden gedroogd en op gere-
gelde tijdstippen organiseerde Willy een bezoekersmoment waar-
op de autochtone bevolking naar de gewassen kleren kon komen
kijken. Voor Willy was dat bijzonder zwaar. Hij werd geconfron-
teerd met het ondraaglijke verdriet van een moeder die de kleren
van haar tienerzoon herkende, een jonge vrouw die de zekerheid
kreeg dat haar man nooit meer zou thuiskomen.
De tractors met een paar mensen erop hadden ondertussen
plaatsgemaakt voor hele autocars vol radeloos zoekende familie-

184