Page 213 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 213

den. De jongeren waren niet meer herkenbaar, ze waren allemaal
verbrand. De hele omgeving was doordrongen van de geur van
verbrand vlees. Ik ruik het soms nog. Op zo’n moment moet je
je verstand op nul en je blik op oneindig zetten. Maar iemand
moet het doen, iemand moet die lichamen uit die bus halen en
ze op een waardige manier aan hun families teruggeven.
Toen de slachtoffers waren weggehaald, begonnen we aan het
wegslepen van de bus. Ook het parket had immers zijn taak ge-
daan en de snelweg moest opnieuw vrijgemaakt worden. Iemand
– vraag me niet meer wie – vroeg of de bus tijdelijk op de terrei-
nen van de kazerne van de Civiele Bescherming mocht worden
gestald. Zo konden experts de resten eventueel later nog bestu-
deren. We hadden daartegen geen bezwaar. We hebben de bus
letterlijk in grote zeildoeken ingepakt en hem dan op een opleg-
ger geplaatst richting kazerne. De experts hebben we nooit ge-
zien en vier jaar later staat de uitgebrande bus nog altijd in de
kazerne.

Die ene keer waren we letterlijk betrokken bij het bergen van de
lichamen. Meestal geven wij logistieke ondersteuning aan het
DVI. Het is onze manier om bij te dragen tot een correct onder-
zoek. Dat het DVI daarbij soms bizarre dingen nodig heeft die
geen mens in de handel kan vinden, maakt ons werk net zo uit-
dagend en boeiend. Zo bestaan er wel systemen om bodemstalen
te nemen, maar bestaat er nergens een systeem waarmee je in
een hoek bodemstalen kunt nemen. En dan komt iemand van
het DVI met een ontwapenende grijns op je af met de vraag of je
zoiets kunt fabriceren.
Dat was het geval bij de zoektocht naar een verdwenen vrouw.
Er waren aanwijzingen dat ze onder een soort terras begraven
zou liggen. Nu konden ze dat hele terras opbreken, of ze konden
er bodemstalen nemen vanuit de kelder. Het materiaal dat ze
hadden was goed, maar niet lang genoeg en niet aangepast qua

213