Page 188 - Publicationa15
P. 188
180 ภรณี ลีนุตพงษ์
ให้การยอมรับและถือว่าอ�านาจสูงสุดในการปกครองประเทศ “ควรเป็นของ
ประชาชน” ดังนั้น เมื่อกล่าวถึงการปกครองระบอบประชาธิปไตยแล้ว หลักการ
พื้นฐานหรือหัวใจที่มีความจ�าเป็นต้องพิจารณาและค�านึงถึงคือ อ�านาจสูงสุด
ในการปกครองประเทศนั้นเป็นของใคร ฉะนั้น ถ้าหากว่าอ�านาจสูงสุดในการ
ปกครองประเทศเป็นของพระเจ้าหรือผู้แทนของพระเจ้าบนพื้นพิภพ หรือ
เป็นของพระมหากษัตริย์ หรือเป็นของนักวิชาการหรือนักปราชญ์แล้ว
การปกครองในรูปแบบนั้นไม่ถือว่าเป็นการปกครองระบอบประชาธิปไตย
เพราะการปกครองระบอบประชาธิปไตยนั้นอ�านาจสูงสุดในการปกครอง
ประเทศต้องเป็นของประชาชน หลักการนี้คือหลักการพื้นฐานอันถือได้ว่าเป็น
สาระส�าคัญหรือนิยามที่สั้นที่สุดของการปกครองระบอบประชาธิปไตย กล่าวคือ
ให้พิจารณาในแง่ของตัวผู้ที่เป็นเจ้าของอ�านาจสูงสุดในการปกครองประเทศ
ว่าเป็นใคร อย่างไรก็ตามการแสดงออกซึ่งอ�านาจของประชาชนนั้นอาจเป็นไปได้
ในหลายลักษณะ ดังนั้น การใช้อ�านาจสูงสุดจึงอาจมีรูปลักษณ์แตกต่างกันไปได้
เช่น การออกเสียงเลือกตั้ง การออกเสียงประชามติ การให้องค์กรของรัฐที่มี
ความชอบธรรมทางประชาธิปไตยเป็นผู้ใช้อ�านาจ เป็นต้น 3
การเปรียบเทียบระบบการเมือง โดยทั่วไปอาจกล่าวได้ว่าแบ่งเป็น 3 วิธี
คือ (1) การศึกษาการเมืองของประเทศอื่นที่ไม่ใช่ประเทศของตัวเอง (2) การ
ศึกษาโดยการเปรียบเทียบประเทศหนึ่งกับอีกประเทศหนึ่งเป็นการเฉพาะ
(3) การศึกษาโดยการสร้างกรอบหรือตัวแบบขึ้นมาเป็นการเฉพาะเพื่อใช้ใน
การศึกษาเปรียบเทียบ 4
รูปแบบการปกครอง
ประเทศที่จัดการปกครองในระบอบประชาธิปไตยในปัจจุบันตามสถิติ
ข้างต้น จะเห็นได้ว่ามีเป็นจ�านวนมาก และกระจายอยู่ในหลายภูมิภาคของโลก
3 รองศาสตราจารย์ ดร.วรเจตน์ ภาคีรัตน์, การสร้างพลเมืองกับการพัฒนาประชาธิปไตยไทย,
(กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2553)
4 Robert E. Goodin and Hans-Dieter Klingemann (eds.), A New Handbook of Political
Science (Oxford: Oxford University, 1998), pp. 309-310.
_17-0315(178-202)9.indd 180 4/27/60 BE 11:57 AM
