Page 7 - สวรรค์สีเลือด
P. 7
7
“ถ้าเธอเห็นเราให้จัดการเสียก่อนที่เธอจะเอะอะ!” ชายชุดด า
กระซิบบอกจากเศษกระจกบนพื นเบื องหน้า.. ชายชุดขาวพยักหน้ารับ
เธอเดินเข้ามาจนถึงกองขยะ เขากลั นหายใจภาวนาอย่าให้เธอเห็น
เขาเลย... ถุงขยะในมือถูกโยนลงไปที่กองและเธอหันหลังกลับตั งท่าจะเดินจาก
ไป เขาเองก็ก าลังจะโล่งใจในการตัดสินใจนั น แต่แล้วก็เหมือนจะสะกิดใจอะไร
บางอย่างจึงหมุนตัวหันกลับมามองที่กองขยะสบตากับเขาที่เหลือบขึ นมามอง
พอดี....... เธอตั งท่าจะกรีดร้อง!
“กรี๊ด.................! อุ๊บ..” เสียงกรีดร้องของเธอถูกขัดขวาง เขา
เข้าถึงตัวหล่อนก่อน เขาใช้มือข้างปิดปากของเธออีกข้างรวบแขนทั งสองไว้ด้วย
ก าลังที่เหนือชั นกว่า
“เงียบ!!” เขาสั่งด้วยเสียงเด็ดขาด ในขณะที่ชายชุดด ายิ มร่า!... แต่
หญิงสาวที่ส่งเสียงลอดออกมาจากฝ่ามือไม่ได้ก็ยังคงดิ นรนหาอิสรภาพอย่าง
ต่อเนื่องและพยายามที่จะกรีดร้องเต็มที่ตามสันชาตญานการเอาชีวิตรอด....
เขาฉุนจัด! คว้าเอาเศษแก้วแหลมน่าเสียวไส้ที่สะท้อนภาพชายชุดด าขึ นมาจ่อที่
คอของเธอ......!!
“ถ้าไม่เงียบ กูเชือดคอมึงแน่” เขากระซิบที่ริมหัวของเธอด้วยเสียงอัน
เฉียบขาด หญิงสาวน าตาไหลพรากแล้วอาการขัดขืนก็เงียบสงบลง... ชายชุด
ขาวเริ่มโล่งใจ เขาหวังว่าเธอจะเงียบไปนานพอที่เขาจะหาอะไรมามัดเธอทิ งไว้
แถวนี ซักพักจะได้ไม่วิ่งโร่ไปบอกพวกชายในชุดกากีข้างนอกนั่น.. แต่ชายชุดด า
กลับกลับหน้าบูดบึ งด้วยความคิดนั น!
“จะปล่อยไว้ท าไมให้ยุ่งยากทวัช ท าอย่างที่เคยท าสิ?” ชายชุด
ด าเอ่ยด้วยเสียงเว้าวอน
“แต่..... ฉันไม่อยากท าร้ายใครอีกแล้วทวัช” เขาเอ่ยด้วยน าเสียง
อึกอัก หญิงสาวหันเหลือบสายตาขึ นมองเขา เธอเห็นเขาพูดพึมพ าอยู่คนเดียว
........ ความกลัวเริ่มจับใจเธออีกครั ง!!
