Page 2 - แด่ เลออง แวร์ท

2

๑

เมื่อ ตอนฉันอายุได ๖ ขวบ ฉันไดเห็นรูปภาพจับใจรูปหนึ่งในหนังสือเกี่ยวกับ
ปาดงดิบชื่อวา "ประวัติชีวิตธรรมชาติ" รูปนั้นเปนรูปงูเหลือมกําลังกลืนสัตวปา นี่คือรูปลอก

ของภาพนั้น

ในหนังสือเขาบรรยายไววา "งูเหลือมกลืนเหยื่อของมันเขาไปทั้งหมดโดยไม
เคี้ยวเลย ถัดจากนั้น มันก็ไมสามารถเคลื่อนไหวไดและนอนยอยอาหารอยูตลอดเวลา ๖
เดือน" ฉันติดใจเรื่องการผจญภัยในปาทึบมาก จึงไดหัดวาดภาพดวยดินสอสีจนสําเร็จ นี่คือ
รูปภาพรูปแรกของฉัน

ฉันอวดผลงานชิ้นเยี่ยมนี้แกผูใหญ และถามเขาวารูปของฉันทําใหเขากลัวไหม
พวกเขาก็ตอบวา "ทําไมหมวกทําใหคนกลัวเลา" รูปภาพของฉันไมไดเปนรูปหมวก แตเปน
รูปงูเหลือมที่กําลังนอนยอยชางที่มันกลืนเขาไป ฉันจึงตองวาดรูปภายในงูเหลือมเพื่อให
พวกผูใหญเขาใจ เพราะพวกนี้ตองการคําอธิบายเสมอ รูปวาดที่ ๒ ของฉันจึงเปนดังนี้

พวกผูใหญไดแนะนําวาฉันควรจะเลิกยุงกับการวาดภาพงูเหลือมชนิดที่เห็นดาน
นอกหรือดานในเสีย และหันมาสนใจเรียนวิชาภูมิศาสตร ประวัติศาสตร คณิตศาสตร และ
ไวยากรณแทน ดังนั้น ฉันจึงไดละทิ้งอาชีพวาดภาพอันสูงสงนี้เสียตั้งแตอายุ ๖ ขวบ
เพราะวาฉันรูสึกหมดกําลังใจที่ภาพวาดรูปแรกและรูปที่สองไมไดรับผลสําเร็จ พวกผูใหญไม
เคยเขาใจอะไรเลย เปนเรื่องที่นาเหนื่อยหนายอยางยิ่งที่พวกเราเด็กๆ จะตองอธิบายใหพวก
เขาเขาใจอยูตลอดเวลา

ดังนั้นฉันจึงไดเลือกอาชีพใหม ฉันหัดขับเครื่องบิน ฉันบินไปเกือบจะทั่วโลก
และภูมิศาสตรก็ชวยฉันมากทีเดียว ฉันสามารถบอกไดทันทีวานี่คือประเทศจีนไมใช
แอริโซนา วิชานี้จึงเปนประโยชนมากถาเราหลงทางในเวลากลางคืน