Page 14 - 91470_schapendoes_dec17 gecorr. rs

DAGBOEK VAN EEN HERPLAATSDOES

Het is alweer even geleden, dat u een honden is gebleven en dat hebben ze ons bijna omver omdat ze naar huis
stukje kon lezen over onze Antje, het we er helaas niet uitgekregen. Met de wil. We zijn er inmiddels achter, dat het
schapendoesje dat inmiddels al vijf jaar doezen wandelingen gaat het altijd goed werkt om haar dan op de grond
bij ons woont. Wij zijn de zesde eige- goed gelukkig. Ze blaft andere honden te zetten, dicht tegen haar aan te staan
naars en volgens ons is de tweede helft nog altijd weg, want ze voelt zich veilig en met een stevige hand op de grond
van haar leven voor haar veel fijner dan in de roedel. Maar als we een echte te houden. Dan voel je haar rustiger
de eerste helft waarin zij fikse trauma’s ‘engerd’ aan zien komen, zoals een grote worden en zakt ook het trillen af. We
heeft opgelopen. We hebben gemerkt rottweiler dan doen we haar voor de ze- kunnen daarna dan weer gewoon onze
dat een getraumatiseerde hond een kerheid toch altijd even aan de lijn. Wat wandeling voortzetten; iets dat voorheen
wezenlijk andere aanpak vraagt dan een ook niet is weg gegaan zijn haar plotse- niet lukte.
‘normale’ hond. Maar hoe goed je je best linge angst aanvallen. Blijkbaar hoort ze Wij wonen sinds een paar maanden in
ook doet; sommige dingen verdwijnen dan iets wat wij niet horen. Ze begint dan een tijdelijk huurhuis en daar voelt Antje
niet uit het systeem. opeens hevig te trillen en als we buiten zich goed thuis. We waren bang dat
Haar angstagressie tegenover andere zijn wil ze niet meer verder lopen en trekt de verhuizing haar weer ‘achteruit’ zou
helpen maar het tegendeel is het geval.
Rondom dit huis ligt een grote tuin met
een grasmat van zo’n 70 meter en dat
vindt ze heerlijk. Ze kan lekker rennen,
overal ruiken en ook heerlijk liggen
rollen; dat vindt ze het lekkerst van alles.
Maar sinds we ontdekten dat ze een
voorliefde heeft om in achtergebleven
resten van dode vogels en muizen te
rollen, hebben we dat stukje tuin maar
afgezet. Wat ook leuk is om te zien is dat
ze graag met ons wil spelen, iets wat ze
voorheen nooit deed. Ze rent daarbij in
het rond, maakt gekke geluidjes en staat
met haar kont omhoog ons uit te dagen.
We zeggen weleens: het lijkt wel alsof
ze in de puberteit is beland en weer een
jonge hond is. Misschien heeft ze de
puberteit nooit doorgemaakt gezien haar
moeilijke verleden, wie zal het zeggen?
En hoewel we soms weleens moe
worden van ons gecompliceerde hondje
zijn we toch nog altijd blij dat we elkaar
hebben gevonden en blijft zij onze Antje
Parmantje.

Margreet;
18 oktober 2017

INTERVIEW MET FRANK LOOR: REGIOCONTACTPERSOON

Op een mooie nazomerdag eind sep- de begane grond is gearriveerd. Gelukkig hondje was. Ze bleek toen al tien jaar te
tember 2017 reed ik naar Arnhem om is Iona er nu aan gewend en dat geeft zijn. Dat verbaasde me, omdat het zo’n
Frank Loor te interviewen voor ons on- dus geen problemen meer.” Ik hoor u al klein hondje is; ik had haar veel jonger
volprezen doezenblad. Frank is al 6 jaar zeggen: dan ga je toch gewoon met de geschat en dat zei ik toen ook. Marjon
regiocontactpersoon van de regio Gelder- trap? Maar als je op de zesde etage woont vertelde me dat meer mensen dat denken,
land en dat leek me een mooie aanleiding is dat natuurlijk wel een dingetje; voor de omdat ze inderdaad erg klein is. “Ze valt
om eens met hem in gesprek te gaan. baas is traplopen prima maar hond en steeds af en daardoor wordt ze vanzelf
Frank en zijn echtgenote Marjon wonen kunnen beter geen 12 trappen af lopen”. kleiner”, zei Marjon; “ze is namelijk ziek.
nog niet zo lang in een appartement op Ze wil amper eten en gaat steeds meer
de bovenste verdieping van een groot ap- Toen ik met de lift was gearriveerd liep achteruit.” Dat viel me nogal rauw op mijn
partementengebouw. Het ligt in een mooie het doesje van Frank en Marjon, Iona, me dak eerlijk gezegd en ik nam me voor om
bosrijke omgeving en het bevalt hen goed vrolijk kwispelend tegemoet. Ik ken haar een andere keer daar nog eens op terug te
om daar te wonen. uiteraard van de wandelingen in Gelder- komen als ik haar onder vier ogen sprak.
“Het enige wat vervelend is zei Marjon, is land, maar echt uitvoerig hebben we nooit We gingen aan de hoge tafel zitten met
het liften gedoe. Als je uit wilt met je hondje met elkaar opgetrokken. Ik vond het altijd thee en koffie en Iona lag er gezellig bij
kan het soms wel lang duren voordat de een schattig beestje; erg vriendelijk en dat op een mooi hondenkussen op de vloer.
lift komt en dan hoop je natuurlijk maar dat bleek ook nu weer het geval. Bij de laatste Nadat ik had uitgelegd hoe ik te werk ga bij
zij haar behoeften ophoudt tot de lift op wandeling vroeg ik Marjon hoe oud hun het interviewen van mensen vroeg ik Frank

14