Page 158 - พระราชบัญญัติที่มีโทษทางอาญา

๑๔๙

หรือมาตรา ๖๙ ไวเพื่อเปนหลักฐานในการพิจารณาคดีไดจนกวาพนักงานอัยการสั่งเด็ดขาดไมฟอง
คดีหรือจนกวาคดีจะถึงที่สุด ทั้งนี้ ไมวาจะเปนของผูกระทําความผิดหรือของผูมีเหตุอันควรสงสัยวา

เปนผูกระทําความผิดหรือไม
ทรัพยสินที่ยึดไวตามวรรคหนึ่ง ถาพนักงานอัยการสั่งเด็ดขาดไมฟองคดีหรือศาลไม

พิพากษาใหริบ และผูเปนเจาของหรือผูครอบครองมิไดรองขอรับคืนภายในกําหนดหกเดือนนับแต
วันทราบ หรือถือวาไดทราบคําสั่งเด็ดขาดไมฟองคดี หรือวันที่คําพิพากษาถึงที่สุด แลวแตกรณี

ใหตกเปนของกรมปาไม
ถาทรัพยสินที่ยึดไวจะเปนการเสี่ยงความเสียหาย หรือคาใชจายในการเก็บรักษาจะเกิน

คาของทรัพยสิน รัฐมนตรีหรือผูที่รัฐมนตรีมอบหมายจะจัดการขายทอดตลาดทรัพยสินนั้น กอนถึง
กําหนดตามวรรคสองก็ได ไดเงินเปนจํานวนสุทธิเทาใดใหยึดไวแทนทรัพยสินนั้น

ÁÒμÃÒ öô μÃÕ ในกรณีทรัพยสินที่ยึดไวตามมาตรา ๖๔ ทวิ มิใชเปนของผูกระทํา
ความผิด หรือของผูมีเหตุอันควรสงสัยวาเปนผูกระทําความผิด ใหพนักงานเจาหนาที่โดยอนุมัติ
รัฐมนตรีคืนทรัพยสินหรือเงิน แลวแตกรณี ใหแกเจาของ กอนถึงกําหนดตามมาตรา ๖๔ ทวิ ได

ในกรณีดังตอไปนี้
(๑) เมื่อทรัพยสินนั้นไมจําเปนตองใชเปนพยานหลักฐานในการพิจารณาคดี

ที่เปนเหตุใหทรัพยสินนั้นถูกยึด และ
(๒) เมื่อผูกระทําความผิดหรือผูมีเหตุอันควรสงสัยวา เปนผูกระทําความผิดไดทรัพยสิน

นั้นมาจากผูเปนเจาของโดยการกระทําความผิดทางอาญา
ÁÒμÃÒ öõ เพื่อบําบัดปดปองภยันตรายซึ่งมีมาเปนสาธารณะโดยฉุกเฉินแกไม

หรือของปาในปาใด พนักงานเจาหนาที่มีอํานาจสั่งผูรับอนุญาตหรือผูรับสัมปทานในปานั้นหรือ
ปาที่ใกลเคียง รวมทั้งคนงานหรือผูรับจางของผูรับอนุญาตหรือผูรับสัมปทานใหความชวยเหลือดวย

แรงงานหรือสิ่งของตามที่จําเปนแกการนั้นได
ÁÒμÃÒ öö การโอนไมหรือของปาที่ผูรับอนุญาตหรือผูรับสัมปทาน กระทํากอนที่ได

ชําระคาภาคหลวง หรือกอนที่ไดรับอนุญาตจากพนักงานเจาหนาที่เปนหนังสือ จะยกขึ้นเปนขออาง
เพื่อใชแกเจาพนักงานหาไดไม
ÁÒμÃÒ ö÷ ใหรัฐมนตรีตั้งดานปาไมและกําหนดเขตแหงดานนั้นๆ โดยประกาศ

ในราชกิจจานุเบกษา

º·กํา˹´â·É
ÁÒμÃÒ öù ผูใดมีไวในครอบครองซึ่งไมหวงหามอันยังมิไดแปรรูป โดยไมมีรอยตรา

คาภาคหลวงหรือรอยตรารัฐบาลขาย เวนแตจะพิสูจนไดวาไดไมนั้นมาโดยชอบดวยกฎหมาย
ตองระวางโทษจําคุกไมเกินหาป หรือปรับไมเกินหาหมื่นบาท หรือทั้งจําทั้งปรับ