Page 80 - MPFS Final Magazine 2020_Neat
P. 80
ती आमच्ाकड बघत होती. “परत माझ्ा अंडाला हात लावाल तर बघा!” अशी जरब
े
े
नतच्ा नजरत आणण पनवत्ात होती.
ॅ
े
मला हरी पॉटरची गोष्ट आठवली. लहानग्या हरीला सैतान वॉल्डमाटच्ा शानपत
्थ
ॅ
े
अस्तापासून आईच प्रेम ढाल बनवून वाचवते. आई मरते पण हरी मात्र वाचतो. फक्त
ॅ
MPFS 2021
े
कपाळावर वीज पडल्याची खूण राहते. खरच , तहानभूक नवसरून चोवीस तास जराही न
ू
े
हलता डोळ्ात तेल घालन बाळाच रक्षण करणे कवळ आईच करू शकते. मग माणसांची असो व पक्षांची!
े
मला एका लग्नासाठी एकटीलाच परत भारतात जावे लागल.माझे नपल् आता अठरा वरा्थच झाल्याने मी जरा
े
े
ू
ननधा्थस्त होते. णशवाय नतचा बाबाही नतच्ाबरोबर होता. नतचा बारावीचा अभ्ास चाल होता.त्ामुळ ते दोघे लग्नाच्ा
े
ू
े
े
ददवशी यणार होते. मी मात्र पुढ गेल होते.
े
ं
मी नसताना मुलीला रोज कबूतर पाहणे हा नवरगुळा होता. मला व्ाट्सअप वर रोज खबर ममळत होती.मग एक
ू
े
ं
े
ददवस नतने आनदाने कळवल की एका अंडातून नपल् बाहेर आल आहे. पण अजूनही आई अंडावर बसून आहे.
े
ु
े
े
ू
े
े
ू
दुसऱया ददवशी नतने कळवल की नतने दूसर अंड फटन त्ातून नपल् बाहेर यताना बसघतल. ती खूप एक्साइट झाली
होती. ननसगा्थचा हा चमत्कार नतने पदहल्यांदा बसघतला होता. अनाममक आनदाने नतच मन भरून आल होते. नतला तो
े
ं
े
ु
आनद कठल्या शब्दात व्यक्त करावा हे कळत नव्त. े
ं
े
ं
े
ं
मी गमतीने नतला म्हटल,” कबुतराच बाळतपण नीट कर हां !” तीही जबाबदारीने हो म्हणाली. दुसऱया ददवशी
ं
ु
े
नतचा मेसेज आला . “आई पाऊस खूप आहे. रड वार वाहत आहेत. मी कडी आत घेऊ का? त्ा नपल्ांना आणण
ं
नतच्ा आईला खूप रडी वाजत असेल.” मी नतला लगेच उत्र ददल,” पीज काहीही करायला करायला जाऊ नकोस.
े
ं
माणसांचा हात नपल्ांना लागला तर इतर पक्षी त्ांना वाळीत टाकतात.”
मला लहानपणी ऐकलली गोष्ट आठवली.कावळ्ाच्ा नपल्ाला माणसाचा हात लागला तेव्ा इतर कावळ्ांनी
े
े
त्ा नपल्ाला चोची मारून ठार कल होते. माझा जीव इर राऱयावर नव्ता.
े
े
े
ं
े
ं
ु
रात्री नतच्ा बाबांचा परत फोन आला “अग, खूप रडी आणण पाऊस आह इर. आम्ही कडी घरात घेतो
ं
ना! नपल्ाना जरा ऊब ममळल.” मी मोठ्ा मुश्किलीने त्ांना समजावल की आई नपल्ांवर बसून त्ांना ऊब दत
े
े
े
आहे. इतर कबूतरही अशा पररस्थितीत जगतात ना! तरीही मनात धाकधूक होती की हे दोघ चांगुलपणा करायला
ं
े
े
े
े
े
जातील आणण ती आई त्ांना चोच मारून होत्ाच नव्त करल. नणशबाने तसे काही झाल नाही.
े
े
लग्न उरकन आम्ही परतलो आणण मी लगेच नपल्ांना बघायला खखडकीकड पळाल.पण कसल काय ?. फक्त
े
ू
कबुतरीण बाई गच्च अंग फगवून बसल्या होत्ा. नतच पायसद्धा ददसत न्वते तर नपल् ददसायची दूर!
े
ु
े
ु
“कठ गेली नतची नपल्?” मी अस्थिपणे नवचारल! े
े
ु
े
े
“अग नतची नपल् नतच्ा पोटाखलीच आहेत ग! ददसतील रोडा वेळाने! “ मुलीने प्रेमाने समजावल. े
ं
े
मला काळजी होती ती नपल् नतच्ा अंगाखाली दबणार तर नाहीत, घुसमटणार तर नाहीत….! पण जवळ जाणे
अशक् होते! ती लगेच अंग दफस्ारून चोच मारायला यायची!
ं
पावसाचे णशडकावे पडत होते आणण ओला रड वारा सणसणत होता.मग दुपारी जरा उन् पडली आणण ती बहुतेक
ें
े
े
ं
ु
े
े
ं
पख मोकळ करायला उडाली. तेंव्ा कठ ती नपल् माझ्ा नजरस पडली. काळपट राखाडी रगाच दोन मांसाच गोळ े
े
े
ु
ु
कवळ चोच असल्यामुळ ओळखू यत होते.एकमेकांच्ा मानेत मान घालन ती दोन्ी नपल् रडीत कडकडत होती.
े
ू
े
ं
े
े
वारसा .... ना ांचा .... सं कृ तीचा .... कलेचा ….
आ ण .... शौया चा !!!
