Page 7 - บันทึกรักของชายผู้ไม่เคยรักใคร (กู้คืน)
P. 7

7


                         “ไอ้คนที่ชอบน่ะก็มีอยู่ แต่ไม่รู้เขาจะชอบเราหรือเปล่านี่สิ!” ผมตัดสินใจแล้ว มาถึง
               ขั้นนี้แล้วยังไงๆก็ต้องพูดออกไปให้ได้... เป็นไงก็เป็นกันวะ!!

                               “ใครล่ะ?” เธอถามงงๆ ผมเงียบไปหลายวินาทีก่อนที่จะตั้งใจสารภาพด้วย
               ความรู้สึกทั้งหมดที่ผมมีต่อเธอ

                               “เธอไงล่ะเอม... เราชอบเธอมาตั้งแต่เห็นเธอครั้งแรกในห้องสมุดวันนั้นแล้ว

               ..!” ในที่สุดผมก็ได้พูดสิ่งที่อัดอั้นมานานออกไป.. แต่เธอกลับตะลึง!
                               “พูดเล่นหรือเปล่า?” เธอพูดแล้วหัวเราะเจื่อนๆ เพราะนึกว่าผมพูดเล่นตาม
               นิสัยที่ผมชอบท าเป็นประจ า

                               “พูดจริง?” ผมพูดด้วยเสียงจริงจัง เธอเห็นผมจริงจังก็เริ่มหน้าแดงขึ้น ซัก
               ครู่หนึ่งจู่ๆเธอก็คว้าแฟ้มงานที่กองอยู่บนโต๊ะวิ่งหายออกไปจากห้องผมอย่างรวดเร็ว ผมวิ่ง

               ตามออกมาตะโกนไล่หลังเรียกชื่อเธอซ้ าแล้วซ้ าเล่าเท่าไหร่เธอก็ไม่หันกลับมา... ผมเริ่มรู้สึก
               ผิดที่อยู่ๆผมก็ฝืนกฎเกณฑ์ท าลายความสัมพันธ์แบบเพื่อนที่ดีให้ขาดสะบั้นลง แต่ในใจลึกๆ
               กลับรู้สึกโล่งใจที่ได้พูดในสิ่งที่ตัวเองเก็บกักไว้มานานออกไป


                               จากวันนั้นเอมก็ไม่มาเรียนอีกเลย หลายวันผ่านไปโดยที่ผมไม่เห็นเงาร่าง

               และรอยยิ้มเคล้าเสียงหัวเราะของเธอมันท าให้ผมเจ็บปวด ผมเริ่มโทษตัวเองและคิดว่าเธอคง
               เกลียดผมไปแล้ว จนแม้แต่วันสุดท้ายของการเรียนที่ต้องน าเสนอผลงานที่ผมกับเธอร่วมกัน
               ท ามาให้อาจารย์ชม ผมก็ยังคงมองหาเธออยู่ด้วยความหวัง แต่ก็ยังไม่มีแม้แต่วี่แววของเธอ....

                               คู่สุดท้ายที่ต้องน าเสนอผลงานก่อนหน้าคู่ของผมก าลังแสดงผลงานอย่างร่า
               เริงเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนในชั้น แต่ผมกลับมองดูพวกเขาอย่าไร้อารมณ์.... เมื่อการ
               แสดงผลงานของพวกเขาใกล้จะจบลงผมก็ต้องท าใจที่จะน าเสนอผลงานด้วยตัวคนเดียว มัน
               เป็นผลตอบแทนที่เจ็บปวดอันเนื่องมาจากการกระท าของตัวผมเอง!!

                               ผมเดินไปที่หน้าชั้นอย่างช้าๆด้วยสีหน้าเศร้าหมอง หลังเสียงปรบมืออย่าง
               กึกก้องให้ผลงานของคู่เมื่อซักครู่

                               “นิพ!!” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากเบื้องหลัง ผมรู้สึกเหมือนโดนผีหลอก! แต่
               พอหันหน้าไปมองตามเสียงก็เจอร่างของเอมยืนอยู่ใกล้ๆ ในชุดของนักศึกษาหญิงเต็มตัวดู

               น่ารักสมกับตัวเธออย่างที่สุด..  ผมออกไปวิ่งไปหาเธอที่ก าลังยืนยิ้มร่าคอยอยู่ทันที!

                               “หายไปไหนมาหลายวัน... นึกว่าเกลียดผมจนไม่ยอมมาเรียนแล้วเสีย

               อีก?” ผมดีใจจนรู้สึกว่าน้ าอุ่นๆมันมาออกันอยู่ที่ขอบตา โดยพร้อมที่จะไหลล้นกันออกมาได้
               ทุกเมื่ออยู่แล้ว...!





                                 ห้องสมุดประชาชนอ าเภอโชคชัยจังหวัดนครราชสีมา BY นัฐรินทร์
   2   3   4   5   6   7   8   9