Page 13 - ประวัติศาสตร์ไทย
P. 13
ประวัติ
การก าเนิด
การกําเนิดอาณาจักรอยุธยาที่ได้รับการยอมรับกว้างขวาง
ที่สุดนั้น อธิบายว่า รัฐไทยซึ่งมีศูนย์กลางอยู่ที่กรุงศรีอยุธยา
ในลุ่มแม่นํ้าเจ้าพระยา เจริญขึ้นมาจากราชอาณาจักร
ละโว้ (ซึ่งขณะนั้นอยู่ใต้การควบคุมของขะแมร์) และ
อาณาจักรสุพรรณภูมิ แหล่งข้อมูลหนึ่งระบุว่า กลาง
คริสต์ศตวรรษที่ 14 เพราะภัยโรคระบาดคุกคาม สมเด็จพระ
เจ้าอู่ทองจึงทรงย้ายราชสํานักลงไปทางใต้ ยังที่ราบลุ่มนํ้า
ท่วมถึงอันอุดมสมบูรณ์ของแม่นํ้าเจ้าพระยา บนเกาะที่
ล้อมรอบด้วยแม่นํ้า ซึ่งในอดีตเคยเป็นนครท่าเรือเดินทะเล
ชื่อ อโยธยา (Ayothaya) หรือ อโยธยาศรีรามเทพนคร
นครใหม่นี้ถูกขนานนามว่า กรุงเทพทวารวดีศรีอยุธยา ซึ่ง
ภายหลังมักเรียกว่า กรุงศรีอยุธยา แปลว่า นครที่ไม่อาจ
[9]
ทําลายได้
พระบริหารเทพธานี อธิบายว่า ชาวไทยเริ่มตั้งถิ่นฐาน
บริเวณตอนกลาง และตอนล่างของลุ่มแม่นํ้าเจ้าพระยามา
ตั้งแต่พุทธศตวรรษที่ 18 แล้ว ทั้งยังเคยเป็นที่ตั้งของเมือง
[10]
สังขบุรี อโยธยา เสนาราชนคร และกัมโพชนคร ต่อมา
ราวปลายพุทธศตวรรษที่ 19 อาณาจักรขอมและสุโขทัยเริ่ม
เสื่อมอํานาจลง พระเจ้าอู่ทองทรงดําริจะย้ายเมืองและ
ก่อสร้างเมืองขึ้นมาใหม่โดยส่งคณะช่างก่อสร้างไปยัง
อินเดียและได้ลอกเลียนแบบผังเมืองอโยธยามาสร้างและ
สถาปนาให้มีชื่อว่า กรุงศรีอยุธยา
