Page 11 - Shakespeare

υπερβατική, όπως άλλωστε εξ αντιδιαστολής το επιβεβαιώνει καθημερινά το
χριστιανικότατο μίσος που, αυτό, είναι ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, όπως θα έλεγε ο
Νίτσε.
Βασίλης Ραφαηλίδης 1986

Ληρ αποφασίζει να δώσει την περιουσία του αλλά να κρατήσει μια αφανή κυριότητα.
Θέλει να ελέγχει ανά πάσα στιγμή τα πράγματα. Αλλά για την υπερεξουσία πρέπει να
έχεις προετοιμάσει το έδαφος. Γιατί εδώ υπάρχει υπερεξουσία χωρίς αγάπη. Ρωτάει τις
κόρες του «ποια με αγαπάει πιο πολύ;» ‘Όμως αυτό προσπαθεί να το εκμαιεύσει. Δεν το
φρόντισε. (από συνέντευξη του Νικήτα Τσακίρογλου που ερμήνευσε τον ομώνυμο ρόλο
στην παράσταση του ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού το 2010)

Από τις καλύτερες επανεκδόσεις αυτού του έργου

• «Σοβιετικός» βασιλιάς Ληρ σε επανέκδοση

Βασιλιάς Ληρ, ο τραγικός ήρωας του Σαίξπηρ μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη σε αυτή
την Σοβιετική παραγωγή που έχει τη σφραγίδα του Grigori Kozintsev. Με την
υποβλητική, πρωτότυπη μουσική του σπουδαίου συνθέτη Dmitri Shostakovich και τον
Boris Pasternak στη μετάφραση του κλασικού αριστουργήματος, αυτή τη ταινία του
1971 συνενώνει ορισμένους από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της Ρωσίας.
«Βασιλιάς Ληρ» (1971)

Στη γνωστή υπόθεση του έργου ο βασιλιάς Ληρ θέλει να μοιράσει το βασίλειό του
στις τρεις κόρες του, ανάλογα με την αγάπη που τρέφει η κάθε μια στο πρόσωπό του.
Όταν μικρότερη από τις αδελφές, η Κορνήλια δεν καταφεύγει σε κολακείες όπως οι
αδελφές της αλλά του λέει ότι «δεν μπορώ στα χείλη μου την καρδιά μου να ανεβάσω», ο
Ληρ εξοργισμένος την αποκληρώνει. Σταδιακά ο ιδιόρρυθμος Ληρ περιθωριοποιείται
από τις δύο κόρες στις οποίες παραχώρησε το βασίλειο…Kozintsev είχε σκηνοθετήσει
στο παρελθόν μια θεατρική έκδοση του Βασιλιά Ληρ το 1941, σε ρωσική μετάφραση
του Boris Pasternak, συγγραφέα του Δόκτωρ Ζιβάγκο, αλλά ο Δεύτερος Παγκόσμιος
Πόλεμος ξέσπασε και ο Kozintsev στράφηκε στη φιλμογραφία. Έκανε μια σειρά από
ταινίες για το μεγάλο Σοβιετικό ήρωα επαναστάτη Maxim και στη συνέχεια, μετά το
θάνατο του Στάλιν, επέστρεψε στον πειραματισμό με τα κλασικά έργα
συμπεριλαμβανομένου του Δον Κιχώτη (1957). Ο Kozintsev κέρδισε στην ταινία του
Άμλετ (1963) το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ της Βενετίας και
ο Laurence Olivier αποκάλεσε τον Άμλετ του, τον καλύτερο από ποτέ.