Page 367 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 367
155
นั่นคือความเข ้าใจและเข ้าถึง ในอนาคต หากมนุษย์เข ้าถึง
จนสุดสายว่า แม ้แต่ในตัว ความว่างแท ้สูงสุด
ความว่างแท ้เอง ก็ยังยอมรับ ได ้ดังกล่าวแล ้ว ก็จะเป็นผู้ที่
กติกาของตนเอง รู้ตัวทั่วพร ้อมว่าทุกสิ่งเป็น
ที่ต ้องปราศจาก รูปบัญญัติ มายา รู้เท่าทันทุกอย่างว่าเป็น
และนามบัญญัติ ทุกชนิด เพียงสมมุติ ไม่ใช่ตัวกูของกู
ไม่ใช่ตัวมึงของมึง สิ่งสมมุติ
คําว่า "ความว่างแท ้" ก็เป็น ทุกอย่าง ก็จะพลันสลาย
นามบัญญัติ คําหนึ่ง หายไป เช่นโรคภัยไข ้เจ็บ
จึงต ้องปราศจากคําๆ นี้ ใน ฯลฯ ก็จะไม่มีอีกต่อไป
ความว่างแท ้ๆ
ดังนั้น ถึงแม ้ขณะนี้เรายังเป็น
ปริศนาธรรมบทนี้ ถ ้าตีโจทย์ มนุษย์สมมุติอยู่
แตกแล ้ว ก็สามารถนําไปใช ้ ทั้งๆ ที่เห็นธงคําตอบแล ้วว่า
ได ้ผลสูงสุด ในทุก คือวิมุต คืออนัตตา
สถานการณ์ แต่ก็ยังคงหลงติดปิติ ติดสุข
ในระดับสมมุติ
ในอนาคต หากมนุษย์เรา
สามารถ เข ้าถึงความว่างแท ้ แทนที่จะเรียนรู้จากธง
ได ้ในขั้นสูงสุดแล ้ว ก็จะเป็น ผู้ คําตอบซึ่งเรารู้แล ้ว
ที่รู้ตัวทั่วพร ้อม ว่าตนเองเป็น และอยู่ตรงหน้า ถ ้าเป็นปิรามิด
มายาเป็นสมมุติ ที่อยู่ เราก็อยู่บนยอดปิรามิดแล ้ว
ท่ามกลางสิ่งแวดล ้อม แต่่ก็ยังเสียเวลา ก ้มหน้าก ้มตา
ทุกสิ่ง ที่เป็นมายาเป็นสมมุติ ไต่ขึ้นจากขั้นบันได
ด ้วยเช่นกัน จากฐานปิรามิดหลายขั้นหลาย
ตอน โดยไม่เห็นเดือนเห็น
เปรียบเสมือนพวกเราที่หลับ ตะวัน เห็นยอดปิรามิดเลย
แล ้วฝันในตอนกลางคืน
ที่สะดุ้งตื่นรู้ตัวว่าฝันถึง ยังยึดปรุงกฏเกณฑ์ตํารา คํา
เรื่องราวต่างๆ ที่ไม่เป็นความ สอนในระดับสมมุติ
จริง ระดับที่เป็นขั้นเป็นตอน ระดับ
ที่ยังมีวิจิกิจฉาลังเลสงสัย
