Page 122 - แง่มุมความรัก
P. 122
สายตาของลมที่แปลกๆ ไปตอนที่มองน�้าค้าง เพราะเธอมองลมอยู่ตลอดเวลา แต่
ลีลาก็ยังแกล้งหลอกตัวเองว่าลมมองน�้าค้างเพราะสงสัยว่าเป็นใครต่างหาก
ลมไม่มีทางชอบน�้าค้างได้หรอกเพราะเขาชอบฉันอยู่!
ลีลาเถียงกับตัวเองในใจ จากนั้นลีลาก็สะบัดความคิดของตัวเองออก
ไปและเริ่มแนะน�าน�้าค้างให้รู้จักกับลม
“น�้าค้าง นี่ลม เพื่อนร่วมห้องของเราเองแหละ แล้วก็นี่น�้าค้างนะลม
เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเรา”
ลมยิ้มให้น�้าค้างเล็กน้อย น�้าค้างรู้ว่าตัวเองคงอยู่ตรงนี้ได้อีกไม่นาน
แน่ๆ เพราะเธอเขินลมจนท�าอะไรไม่ถูกจึงขอตัวไปเรียนพิเศษทั้งๆ ที่วันนี้เธอ
ว่างทั้งเย็น
“เอ่อ คือ ลีลา เรา..เราขะ ขอตัวไปเรียนพิเศษก่อนนะ ถ้าไปสายจะ
ต้องโดนดุแน่ๆ แล้วเจอกันจ้ะ!” น�้าค้างพูดตะกุกตะกักในทีแรกและเริ่มรัวเร็ว
จนแทบไม่เป็นค�าในท้ายประโยค
ลีลาคุ้นๆ ว่าวันนี้น�้าค้างไม่มีเรียนพิเศษแต่เธอก็ไม่ได้เอะใจอะไรเพราะ
คิดว่าน�้าค้างคงอยากให้เธอคุยกับลมแค่สองคนมากกว่า คิดได้ดังนั้นลีลาจึง
พยักหน้ายิ้มๆ ให้น�้าค้าง ก่อนที่น�้าค้างจะลุกออกจากโต๊ะและรีบวิ่งไปทันที
ลมตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆ น�้าค้างก็วิ่งออกไป แต่เมื่อลีลาหันหน้ากลับมาชวนคุย
เขาจ�าต้องคุยกับลีลาจนกระทั่งแยกย้ายกันกลับบ้าน
เมื่อลีลากลับมาถึงบ้าน เธออดรู้สึกหดหู่ขึ้นมาไม่ได้ เย็นนี้ฝนตก
ปรอยๆ ดังเช่นทุกวัน อากาศเริ่มเย็นขึ้นหลังจากที่ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว
บ้านของเธอว่างเปล่า
ป้าไม่กลับบ้านอีกแล้ว คงจะงานยุ่งนั่นแหละนะ ป้าคงงานยุ่งมากจริงๆ
ลีลาคิดพลางวางกระเป๋านักเรียนลงบนโต๊ะอาหารที่ตอนนี้เต็มไปด้วย
ของต่างๆ ลีลาจ�าไม่ได้แล้วว่าได้ใช้โต๊ะนี้กินข้าวกับป้าครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ปกติ
เธอไม่ชอบมานั่งกินข้าวที่โต๊ะนี้หรอก เพราะมันกว้างเกินไป กว้างเกินไปส�าหรับ
เด็กหญิงคนเดียว แต่ไม่เป็นไร เธอยังมีลมที่รอคุยกับเธออยู่ นี่คือสิ่งที่ลีลาคิด
ศศินบุญ ลีลาวณิชย์ 119
